Οι Λαϊκοί δικαστές που πάντα αθωώνουν τους δικούς τους.

                    Πως έγινε ξαφνικά ο Έλληνας, υβριστής; Και πολιτισμένος λαός θεωρούμαστε (θεωρούμασταν), και ιστορία έχουμε, και φιλόξενοι είμαστε και πολύ κ α λ ά  π α ι δ ι ά!
Ρώτα την κυρά Καλλιόπη να σου πει για το Σπύρο. “Ο Σπύρος;”. “Το καλύτερο παιδί”, τι λες; Παίδαρος! Και τι έχεις να πεις για το Κωστάκη; Νοικοκύρης! Παιδί μάλαμα. Οικογενειάρχης, δεν σου λέω. Απ’ τα καλύτερα παιδιά, χαρά στη μάνα.
-“Έρχεται να σε δει η Μαργαρίτα κυρά Χρυσούλα;” Ναι, παιδί μου κάθε μέρα. Μου φέρνει το πιάτο γεμάτο μέρα παρά μέρα. Ότι και να φτιάξει, ότι και να μαγειρέψει, τι καλό κορίτσι!
-“Παππού πως πάει; ” Τι να πάει λεβέντη μου, βάσανα. Άμα γεράσει ο Άνθρωπος… “Να σε κεράσω παππού ένα λουκούμι η θες ένα καφεδάκι; Έλα, τώρα που θα βγείτε και στις εκλογές, θα κονομήσεις μιστούρα!”. Δε βαριέσαι Νάσο μου, όλοι τα ίδια είναι, τι θα μου δώσουν ο ένας κι ο άλλος παραπάνω, ας είναι καλά τ’ αμπελάκι! Κι φεύγει βαρετά ο Παππούς να πάει στη κάλπη να ρίξει μια ακόμα φορά τον ψήφο του στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια παράταξη, στο ίδιο κόμμα. Κι ας είναι όλοι τα ίδια!
Για σκεφτείτε λίγο! Στο τετ α τετ δεν σας φαίνονται όλοι καλά παιδιά; Λεβέντες; Και το λέτε με γεμάτο στόμα, και το νοιώθετε.
Τότε πως έγινε ξαφνικά ο Έλληνας, υβριστής; Και μορφωμένος είναι, και κοσμογυρισμένος είναι και μάγκας καμαρώνει κι είναι και κ α λ ό π α ι δ ί! Λες να φταίει ο Δημιουργός; λες να φταίει ο Πλάστης;
Στα “κοσμητικά“ σχόλια που κρεμιούνται κάτω από τα άρθρα στις εφημερίδες, στο twitter, στα περιοδικά, στο facebook, στα blog, στα forums του διαδικτύου, εμφανίζει ο συνάνθρωπος μας συναισθήματα τρωκτικού, ορέξεις κανιβάλου, αισθήσεις υποζυγίου.
Αναρωτηθήκατε ποτέ, με τι κριτήρια θα ξαναπλάθατε τον κόσμο αν είσαστε παντοδύναμοι, μάγοι ή θεοί; Τι θα κάνατε με όλους αυτούς που διαφωνείτε μαζί τους σε καθημερινή βάση; Αν είχατε την ισχύ να τοποθετήσετε τους μεν σε ένα κύκλο, τον κύκλο της αξίας, όσοι αξίζουν την καλοσύνη του ¨παράδεισου¨ και σ’ άλλο κύκλο τους δε, στον κύκλο της απαξίας, όσους δεν αξίζουν την ανοχή και τη συγχώρηση. Κάτι σαν να πούμε ο παράδεισος (κύκλος αξίας), κι η κόλαση ( κύκλος απαξίας), αλλά με γήινα “Ελληνικά” κριτήρια και ο Κριτής εσύ!
“Από πού να θεμελιώσουμε τον περίβολο;” Πρώτα να βάλω στο παράδεισο την μάνα μου. Σωστά! Και τον πατέρα μου, τα παιδιά, τα εγγόνια, τον παππού και τη γιαγιά. Τα αδέλφια και τις αδελφές μου, και τα κουνιάδια και τα κουνιάδια των κουνιάδων, τα ξαδέλφια και τα ξαδέλφια των εξαδέλφων. Θέ’ μου πως θ’ αφήσεις στη κόλαση, τα πεθερικά του εξαδέλφου σου του Νίκου; Και τα αδέλφια τους και τα αδέλφια των αδελφών τους που ναι ξενιτεμένα στην Αυστραλία. Κρίμα κι είναι τόσο μα τόσο, κ α λ ά π α ι δ ι ά!
Ας βάλουμε λοιπόν και τους Αυστραλούς ξενιτεμένους και μ’ αυτούς τους ξενιτεμένους Αυστραλούς που σχετίζονται με τους δικούς μας Αυστραλούς, που είναι αδέλφια των αδελφών του πεθερού του Νίκου του εξαδέλφου, κι έτσι ένα τον άλλο, εξ συγγενείας κι εξ αγχιστείας θα φτάσουμε να βάλουμε εντός του παραδεισένιου κύκλου όλους τους γνωστούς και τους γνωστούς των γνωστών, ώσπου να τον γεμίσουμε. Κι αφού τους χωράει όλους ακόμα καλύτερα κι ας μείνει η κόλαση άδεια! Στο κάτω-κάτω ποιοι είμαστε εμείς για να δικάσουμε τους άλλους; Να διαφωνήσουμε μπορεί, αλλά όχι να θίξουμε και να κατασπαράξουμε την κοινή γνώμη. Ποιοι είμαστε για να τους ταπεινώσουμε αφού είναι κομμάτι απ τη ζωή μας ή απ τη ζωή της ζωής των δικών μας…
Και τι κατορθώσαμε τελικά; Να σχεδιάσουμε τον ίδιο κύκλο που προϋπήρχε. Να ξαναγεμίσουμε τον ίδιο περίβολο με το ίδιο αντικείμενο. Να αποικίσουμε ξανά τη γη με τους ίδιους αχάριστους που την κατοικούν και σήμερα. Να ξαναπλάσουμε τον κόσμο όπως τον βρήκαμε, όπως θα τον αφήσουμε. Ποιος μπορεί να κρίνει τον κριτή για μεροληψία; Ποιος για αδιακρισία; Αφού στο τέλος όλοι, με τα ίδια κριτήρια, με την ίδια μέθοδο, αλλά με προσωπική δικαιοσύνη οδηγούμεθα στο ίδιο αποτέλεσμα!
Στο κάτω-κάτω είναι πολύ, πολύ κ α λ ά  π α ι δ ι ά . Κι ας ψηφίζουν πάλι λάθος!