Ερευνώντας στις ιστορικές αμφισβητήσεις του κόσμου

              “Η γεωγραφία του Ομήρου και ο “σταυροφορικός” παροξυσμός !”

Για πολλούς αιώνες, οι υποστηρικτές του Ινδοευρωπαϊσμού, οι ακούραστοι σταυροφόροι της ελληνικής κουλτούρας υποστήριζαν ότι τα έπη του Ομήρου, ήταν “fabulas” ή παραμύθια επιστημονικής φαντασίας, κι άλλες φορές ότι ήταν το συνονθύλευμα διασκευασμένων λογοτεχνικών έργων άλλων αυτουργών, ανωνύμων μυθοπλαστών, μετριοτήτων που σαν από μηχανής θεοί συνευρέθηκαν και συνέταξαν σαράντα οκτώ ασύλληπτες ποιητικές ενότητες, και εικοσιοκτώ χιλιάδες περίπου στίχους σε δακτυλικό εξάμετρο μόνο και μόνο για να πλανέψουν την κοινή λαϊκή γνώμη…

Την ίδια σχεδόν χρονιά με την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης κατά των τούρκων, ο σκωτσέζος δημοσιογράφος Charles Maclaren, (που οι Άγγλοι τον υπογραμμίζουν σαν Άγγλο), υπέδειξε τη πιθανή τοποθεσία του λόφου όπου υπέθετε ότι βρισκόταν η αρχαία Τροία. Το ομηρικό Ίλιον. Στα μέσα του αιώνα ο Μαλτέζος Frank Calvert, (που οι Άγγλοι χαρακτηρίζουν σαν Άγγλο της διασποράς), στου οποίου το αγρόκτημα περιλαμβανόταν πλέον ο λόφος του Χισσαρλίκ, άρχισε τις ανασκαφές και ανακάλυψε τα πρώτα στρώματα των ερειπίων της πολύφημης αρχαίας πόλης. Παρόλα αυτά -κι όπως συμβαίνει τακτικά στις προπαγανδιστικές εποχές των “πιο ισχυρών”- ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν, που παρέλαβε τη σκυτάλη από τον “Άγγλο εκπάτριζα”, μνημονεύεται μέχρι και σήμερα σαν ο άνθρωπος που ανακάλυψε την Τροία. Μολαταύτα είτε ο Μαλτέζος, είτε ο Γερμανός έδρεψαν ανοίκειες δάφνες, το γεγονός είναι ότι η σκαπάνη, “in extremis”, με την αποκάλυψη της Τροίας, δικαίωσε τον Όμηρο, τα έπη και τους υποστηρικτές της πραγματικής ελληνικής ιστορίας! Πλέον κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το Ίλιον δεν υπήρξε ή ότι βρισκόταν στα παράλια της…Γροιλανδίας!

Ο Οδυσσέας και οι σειρήνες, πίνακας του H.J. Draper

Αντίθετα, ακόμα παραμένει το αγκάθι της αδυναμίας ως προς την επαλήθευση και την ιστορική αποκατάσταση της ομηρικής γεωγραφίας, όσον αφορά το έπος της Οδύσσειας! Η αρχαιολογική σκαπάνη εκτός ελαχίστων τοποθεσιών (Πελάνα, Πύλος, Μυκήνες) δεν έχει κατορθώσει ακόμα να επισημάνει, να οριοθετήσει, και να αποδείξει την ύπαρξη και ακριβή τοποθέτηση χώρων τόσο σημαντικών όπως η ομηρική Ιθάκη, το Δουλίχιο, το νησί των Φαιάκων, του Αιόλου, της Καλυψώς ή της Κίρκης, τη χώρα των λωτοφάγων, των Κικόνων, των Κυκλώπων ή των Λαιστρυγόνων και τόσες άλλες τοποθεσίες, πόλεις, ονόματα κάστρων και ηρώων. Με λίγα λόγια δεν μπορεί ακόμα να σχεδιαστεί χωρίς αμφισβητήσεις το ταξίδι του γυρισμού του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Αυτό που ξένοι και οικείοι ερευνητές ονομάζουν, Geography of Odyssey…

Όμως ένα είναι να αμφισβητείται η απαράλαχτη πορεία που ακολούθησε ο ήρωας του νόστου και η ορθότητα όλων των περιπετειών του, κι έτερον οι παραλογισμοί ορισμένων “καλοπροαίρετων ινδοευρωπαίων” που με πρόσχημα την ιστορική έρευνα γκρεμίζονται στον Αχέροντα της παράνοιας, του ψεύδους, της ατοπίας, ή της βραδύνοιας, επινοώντας καινούργιους περίπλους…

Πρόσφατα ένας αγαπητός φίλος από το Μεσολόγγι μου ανέφερε ένα περιστατικό για κάποιον γνωστό του ο οποίος ακολουθεί -κι ασπάζεται- την θεωρεία  του Γάλλου ιστιοπλόου Gilbert Pilliot, κι ο οποίος υποστηρίζει στο βιβλίο του με τίτλο: «Οι Έλληνες στον Ατλαντικό–Ο μυστικός κώδικας της Οδύσσειας» ότι: Η Ωγυγία (το νησί της Καλυψώς) συμπίπτει με την Ισλανδία. Οι Λωτοφάγοι βρίσκονταν στα νότια του Μαρόκου επί της ακτής του Ατλαντικού. Οι Κύκλωπες ζούσαν στην Τενερίφη των Καναρίων Νήσων. Το νησί του Αιόλου συμπίπτει με την Μαδέιρα (Πορτογαλία). Το λιμάνι των Λαιστρυγόνων βρισκόταν στην Δυτική Ιρλανδία, και το νησί της Κίρκης συμπίπτει με το νησί Μπάρα, το νοτιότερο των Εβρίδων! Τέλος, οι Κιμμέριοι βρίσκονταν στα Βόρεια παράλια της Ιρλανδίας στις εκβολές του ποταμού Φόϋλ (τα φημισμένα Εισόδια του Άδη!), και το νησί των Σειρήνων, η Σκύλλα, και η Χάρυβδη βρίσκονται στην νησιωτική περιοχή δυτικά της Σκωτίας… Φαίνεται δε ότι ο εν λόγω “συγγραφέας” διαθέτει ιστοσελίδα, τοίχο στο φβ και έχει πουλήσει εκατοντάδες από το ακατανόητο ιαπετικό δημιούργημα του.

Και δεν είναι ο μόνος, γιατί συχνά συναντιούνται ιστορικοί μυσταγωγοί που τοποθετούν τους Φαίακες στη Συρία, τη Σκύλλα στο Γιβραλτάρ και την Ογυγία στις καναδικές ακτές, στο νησί της …Terranova!

Δεν θα υπήρχε κάτι άλλο που θα με έκανε τόσο περήφανο -σαν παγώνι-, αν δεχόμουν τέτοιες θεωρίες.

-Οι αρχαίοι προγονοί μας στις βόρειες θάλασσες και στην Αμερική πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια!

Θα ‘μουν διατεθειμένος να ξεχάσω τις λέξεις λογική, συνέπεια, ταπεινότητα…

Κι ούτε -μ’ αυτό-, αρνούμαι ότι κάποτε -σε κάποια στιγμή- οι μινωικοί ή άλλες ελληνικές φυλές δεν προσπάθησαν υπερατλαντικά ταξίδια, δεν τόλμησαν την υπέρβαση.

Όμως στην περίπτωση της Οδύσσειας είναι ολοσχερώς αδύνατον. Φτάνει κάποιος να πάρει στα χέρια του το επώνυμο έπος του Ομήρου και να το μελετήσει αργά, σωστά και με κάθε λεπτομέρεια. Σίγουρα σε κάθε γραμμή του, σε κάθε σελίδα, σε κάθε περιπέτεια -αλληγορική ή πραγματική- θα βρει τον σωστό δρόμο, θα καταλήξει στην λογική πορεία, θα ανακαλύψει την αληθινή “Geography of Odyssey”… κι ας μην την αποκάλυψε ακόμα η αρχαιολογική σκαπάνη.

Επιστρέφοντας στις ασυναρτησίες των “αντιομηριστών”. Πως είναι δυνατόν η Ωγυγία να βρίσκεται στην Ισλανδία και σε δεκαεπτά ημερονύχτια να φτάσει κάποιος με μια πενιχρή σχεδία στην Κέρκυρα; Μόνος! Γιατί είχε ήδη απωλέσει τους συντρόφους! Αν υποθέσουμε βέβαια ότι αποδέχονται ως σωστό τον ορισμό της Σχερίας/Κέρκυρας σαν το νησί των Φαιάκων!

Το παλάτι της Καλυψώς.                                Ġgantija,Gozo, Malta

Και οι Εβρίδες; Πως φιλοξενούσαν τη δόλια Κίρκη στα δυτικά της υπερβροχερής Σκωτίας; Πως σχετίζονται οι περιπέτειες του άνακτα της Ιθάκης μια στις θάλασσες του βορρά, μια στη μέση του Ατλαντικού και μια στα Αφρικανικά παράλια χωρίς λογική συνοχή, βιογεωγραφικά τεκμήρια και παντελή έλλειψη αρχαιολογικών πειστηρίων. Που είναι τα παλάτια της Καλυψώς στην Ισλανδία και πως μπορούν να συγκριθούν με τα απαράμιλλα πανάρχαια κτίσματα της Ġgantija στο Γκόζο της Μάλτας που ως είναι εύλογο αντικατοπτρίζουν περισσότερο την αντικειμενικότητα;

Αν η Madeira είναι το νησί του Αιόλου πως κατορθώνει “ο Θιακός” κι οι σύντροφοί του να φτάσουν στο καταφύγιο των Λαιστρυγόνων -στην μακρινή Ιρλανδία-, σε μόνο έξη μέρες -κι αφού πριν έφτασαν τόσο κοντά- ώστε να ατενίσουν τις τσιμινιέρες από τα γιατάκια τους στην πολυπόθητη Ιθάκη!

Πιστεύω ότι μετά τις σειρήνες και τα άλλα ξωτικά που βρισκόταν στα δυτικά της Σκωτίας να ’χαν μήνες μπροστά τους για να φτάσουν στο νησί του ήλιου, την Τρινάκρια, εκτός κι αν το αρχαίο όνομα της Σικελίας είναι κι αυτό μια φαντασία.

Ο πρώτος σταθμός των πλοίων του Οδυσσέα και των συντρόφων του -μετά την επίθεση στους Κίκονες και την αλλαγή της πορείας από κακοκαιρία στο Ταίναρο-, ήταν στη χώρα των λωτοφάγων. Αν αυτή ήταν στις Αφρικάνικες ατλαντικές ακτές του νοτίου Μαρόκου, πως δεν αναφέρεται προηγουμένως άλλος σταθμός, ούτε το πέρασμα από το στενό του Γιβραλτάρ. Για τους φωστήρες να προσθέσουμε ότι είναι αδύνατο το πέρασμα από το στενό χωρίς να το αισθανθείς… Ύστερα από τόσο ταξίδι ούτε που σκέφτηκαν να πλησιάσουν την ακτή, να φρεσκαριστούν και να γεμίσουν εφόδια τα πλοία, αλλά το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν να προφτάσουν τις ακτές της Αφρικάνικης Σαχάρας ψάχνοντας, τι;

Κι αφού έφτασαν τις ακτές, τι τους έφερε στα απέναντι νησιά των Καναρίων, -αγγίζοντας το Chenet (Tenerife), δίχως να αντιληφθούν πριν στη πορεία τους το Maoh (Fuerteventura), το akaet (Lanzarote), ή το μεγανήσι Tamarant (Gran Canaria)-, που είναι αδύνατο να αποφύγεις, πλέοντας από το νότο του Μαρόκου ως την Τενερίφη. Και ύστερα ακόμα πιο βαθιά, ως το Leiname (Madeira), έχοντας όλη την ευχέρεια να τραβερσάρουν προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Γιατί λογικό είναι με τις πεντηκότερος και τριαντακότερος που διέθεταν -ακριβώς όπως θα φερόταν σήμερα αν ιστιοδρομούσαν-, το πιο συνετό θα ‘ταν η ακτοπλοΐα παρά η αυτοκαταστροφή ψάχνοντας μεσοπέλαγα.

Επειδή όμως έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές με το ίδιο θέμα και όλες οι θεωρίες είναι σεβαστές -αν και όχι αποδεκτές- θα ‘ταν απέραντη η επιθυμία, τέτοιοι άνθρωποι, με όρεξη, ενεργητικότητα, εφόδια και φαντασία να βοηθούσαν περισσότερο στην ανακάλυψη της πιθανής πορείας του νόστου στην Ιθάκη παρά να περιπλανιούνται σε ατέρμονα πελάγη όπου το μόνο που μπορούν να προσφέρουν στην ιστορία είναι, παραπάνω αμφισβητήσεις από τις  -δυστυχώς- μυριάδες που τη ζώνουν.

Και μια τελευταία διερώτηση.

-Γιατί πάντα οι ινδοευρωπαίοι σφάλουν εις βάρος της Ελληνικής εύκλειας αυθαιρετώντας υπέρ των αγγλοσαξόνων;

Όπως ο φίλτατος ιστιοπλόος, κι άλλοι τόσοι που θέλουν να αντικαταστήσουν την Μεσόγειο, τη Μάλτα την Magna Graecia, την Κέρκυρα, το Δουλίχιο ή την Ιθάκη -όπου και να βρίσκεται κάτω από τη σκαπάνη της ιστορίας του ελλαδικού χώρου-, με τον Ατλαντικό, τη γηραιά Αλβιώνα, και τα νησίδια της, τους σταυροφόρους, τις βόρειες θάλασσες ή την παγωμένη Ισλανδία…

Κι αναρωτιέται κάποιος. Δεν λυπήθηκαν τη δόλια Καλυψώ, που αντί να τη ντύσουν με μεταξωτό μανδύα και να την χαρούν να λούζεται στα ζεστά νερά της ζεστής μεσογείου έμελλε να τη ντύσουν με δέρματα αρκούδας, παίρνοντας το μπάνιο της στους 60 βαθμούς     -κάτω του μηδενός-, σε μια γούβα στο πάγο, περιτριγυρισμένη απ’ τις θειώδεις αναθυμιάσεις των υπερβόρειων ηφαιστείων, λες κι άξιζε η πεντάμορφη, την πνευματική μαστίγωση που δικαιούνται άλλοι…