Βαρκελώνη 1 Οκτωβρίου 2017
Επιστολή προς το έτερον ήμισύ μου…
Και γιατί να μην τεμαχίσουμε την Καταλονία;
Αφού τόσο επιμένουν κάποιοι, -οι μεν για τη ριζοσπαστικότητά τους που ξεπερνά την καθημερινότητα, αυτή που πραγματική ενδιαφέρει-, και οι δε βαλμένοι να στρατικοποιήσουν τη διένεξη, και τυφλώνονται για να μη δουν τις συνέπειες…, γιατί να μη τεμαχίσουμε τη χώρα που ζούμε, ας πούμε σε ομοιογενή μερίδια;
Έτσι κι αλλιώς ούτε οι μεν είναι περισσότεροι ούτε οι άλλοι λίγοι, ούτε οι μεν είναι ξανθοί, ούτε μελαχρινοί οι άλλοι. Ούτε οι μεν είναι κληρονόμοι πρωτότοκοι ούτε μπάσταρδοι οι άλλοι. Ούτε αυτή η γη είναι των καθαρόαιμων ούτε είναι γη κατακτημένη. Αλλά…αν δεν υπάρχει περίπτωση διαλλαγής, τότες καλλίτερα να τη μοιραστούμε…
Εγώ κρατάω το εξοχικό στο Αμπουρδάν! Το διαμέρισμα στη Βαρκελώνη δικό σου. Ποτέ δε μου γουστάρισε το βαρετό άστυ… Τι να το κάνω. Κρατάω τη βάβω που βαστάει από φαμίλια αραγκονέζα και ξέρεις πως φτιάχνει το αρνάκι στο φούρνο να γλύφεις τα δάχτυλα σου… Εσύ κρατάς το γερόντι που τις προάλλες τον μπάνισα να κρατιέται στην ουρά -στην ηλικία του!- στην αλυσίδα που άρχιζε από τα Πυρηναία και έληγε εκεί ακριβώς μπροστά στο καφενείο που συνήθως ξημεροβραδιάζεται παίζοντας ντόμινο ( εκτός που κούτσα κούτσα, κουτσομπολεύοντας τα ψέλνει σ’ όλους , από καθολικούς βασιλείς μέχρι τον “προδότη” Ντζόρντι Πουγιόλ, που για να πούμε και τη μαυραλήθεια τι τους θέλουμε και τους λιβανίζουμε, (…αν και νομίζω ότι όταν πέφτει η βραδιά ο παππούς πριν κοιμηθεί προσεύχεται στον αι Γιώργη για την άφεση των αμαρτιών αυτουνού του τελευταίου)…
Και θα σε θερμοπαρακαλούσα να τον πάρεις και με το σκύλο μαζί. Αφού τον έχεις βαφτίσει έτσι κι αλλιώς “puigcherito” σαν να μην υπήρχαν χριστιανικά ονόματα όπως Jack, Trump ή Rulli!
Το αμάξι είναι γερμανικό, -ποτέ δεν τ’ αγάπησα, δεν το πήγα γαμώτο, για τη θύμηση των Χιτλερικών και τέτοια…- αν και δεν έχει -λέει- σχέση με τους σημερινούς… Προς στιγμήν -γιατί οι συγκρίσεις είναι διαολοπαρμένες και οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται και θάλλουν στα ξαφνικά- , … για δες μας για παράδειγμα κι εμάς, αυτή την αλλοπρόσαλλη στιγμή και θα καταλάβεις…
…έλεγα, – για ανταμοιβή- με αφήνεις να συντηρήσω την Πιλάρ, -ε ναι-, την ερωμένη, -γεγονός που δεν ήταν ποτέ ταμπού στην Καταλονία-, αλλά λέω μιας κι είναι αραγκονέζα δεν θα μου δημιουργήσει ποτέ προβλήματα αποσχίσεως και διαχωρισμού, το πολύ -με το καιρό- να γίνει το ίδιο απαιτητική όπως όλες…Επιμένω το θέμα της αγαπητικιάς δεν ήταν ποτέ αμαρτία εδώ, μεγαλύτερη αμαρτία είναι το «τρειςτςεκατό» -της αρπαχτής- που κουβαλάνε επάνω τους αυτοί που τώρα διαμαρτύρονται, γιατί εμείς οι υπόλοιποι φτωχοδιαόλοι δεν ξέρουμε ούτε πως ερμηνεύεται τέτοια παράξενη λέξη που θυμίζει όπερα του “Παλάου” ή είναι αντώνυμο του “transparent”, λέξη που σημαίνει καθαρός κι είναι το ίδιο “κακόφωνη” …όπως όλες όσες έχουν αποκοπεί από τα καστελιάνικα.
Κάποιος μίλησε για διαχωρισμό. Μου ακούγεται -η λέξη- μου θυμίζει κάτι από εμφύλιο αμερικανικό πόλεμο. Βορράς με Νότο, Γιάνκηδες και συνομοσπονδιακοί, άσπροι-μαύροι…Η σάματις άσπροι μ’ άσπρους?…και μερικοί συγχυσμένοι μέλανες? Κι οι ινδιάνοι, οι μιγάδες, οι μεξικανοί που διατελούσαν αλλά δεν βρισκόταν!. Κι εδώ πέρα που φτάσαμε; Ποιον διαλέγω; Τα σχεδόν τρία εκατομμύρια ανδαλουσιανούς -περικλείοντας και τους απογόνους δεύτερης και τρίτης γενιάς που ορισμένοι θεωρούν πως πρέπει να το παίξουν ποιο ριζοσπάστες κι απ’ τους αποσχιστές-; Τους Γαλικίους και τους Εξτρεμένιους; Η τους Αραγκονέζους που μου πέφτουν ποιο συγγενικοί και αναρωτιέμαι ορισμένες φορές μήπως κι απ’ αυτούς ακόμα ξεφύγουν ορισμένοι και μου τη φέρουν στ’ όνομα της δέσποινας της Μονσεράτ κι όχι στης «Πιλαρίκας».
Μου ακούγεται και σαν παιδοπόλεμος στο προαύλιο, πράγμα που θεωρώ το ίδιο αξιόλογο σαν τον αμερικανικό εμφύλιο. Μπορεί να καταλήξει σε ένα καυγά πολύ ποιο σοβαρό, σε απομάκρυνση κι αδιαφορία, σε αδελφικό μίσος ή άδικες απαξιώσεις. Γιατί αυτή τη στιγμή ακόμα δε γνωρίζω που προσανατολίζονται, ο αγαπητός μου Φερνάντο πρώην λαοκράτης και ανοιχτό μυαλό, ούτε κείνος ο οικουμενικός καταλανός που έχει πολύχρηστο όνομα στην Αραγονία, και έχει φάει τις θάλασσες με το κουτάλι, ανάκατος με Ασιάτες, Αφρικανούς, άσπρους βικίνγκους, ή μπανιαρισμένους σε μαύρο κάρβουνο, πρώην «ανατολικομετώπους».
Αλλά γυρνώντας στο μοίρασμα. Σκεφτόμουν -επαναλαμβανόμενος- ότι, ή μοιράζουμε τον κοσμάκη ή μοιράζουμε το χώμα που πατάμε. Γιατί πως μπορείς να χωρίσεις κάτσενα απ’ τα λάγια, τα μπάλια και τα σιούτα -ως αμνούς- που οδηγούνε στο σφαγείο μερικοί, δίχως να στρώσεις το κώλο σου και σκεφτείς ότι αυτό το κοπάδι «σου», δεν επιτέλεσε ποτέ ως αυτόχθον, ούτε άρειο, ούτε διαχωρισμένο,… Και φυσικά ποτέ ομού σκεπτόμενο! Γεννήθηκε ιβηρικό, εξελληνίστηκε, ύστερα το καταβρόχθισαν Ρωμαίοι, και Άραβες, και ξαναναστήθηκε, ξανάγινε ιβηρικό, καστελιανικό ή καταλωνικό, το ίδιο κάνει αφού σημαίνουν το ίδιο. Α ναι, καταλανικό ή καστελιανικό συνάγεται ότι σημαίνουν ακριβώς το ίδιο. Όπως Καστίλη και Καταλονία, χώρα κάστρων. Καστροχωρα! Όπως σ´ όλες τις λατινογενείς γλώσσες ονομάζεται η χώρα των κάστρων. Castellanus…δεν το ´ξερες;
Από απλή γεννητική λογική θα ‘χεις καταλάβει ότι στη μοιρασιά εκλέγω τα καστελιανικά! Γιατί να τα ανακατέψω με τα γαλλικά και άλλα ισοσύλλαβα. Και να χάσω την αρμονία τους… Αλλά μείνε ήσυχη. Θα σου αφήσω τις εφημερίδες. Φυσικά, όλες. Ξέρω, ξέρω ότι μερικοί θα προφερθούν ότι δεν είναι όλες ίδιες. Παρ´ όλα αυτά τις αφήνω για σένα. Κάνουν πολύ θόρυβο για το τίποτα. Σαν το καρύδι όταν σπάει. Και δεν χρειάζονται ούτε καρυοθραύστη. Αυτόν τον χρησιμοποιούν στην Αραγονία όταν θέλουν να σε στείλουν από κει που ‘ρθες. Είναι ένας πολύ ευγενικός κι ευτράπελος τρόπος να σε “διαχωρίσουν” και να σε διαολοστείλουν δίχως πονηριά. Και μετά όλοι φίλοι ξανά…όπως θα ‘πρεπε να ‘μαστε όλοι.
Οπότε για σένα οι εφημερίδες…έτσι κι αλλιώς δεν λύνουν τίποτα. Βέβαια είπαμε δεν είναι όλες το ίδιο. Για το μήπως, κρατάω το ένθετο που βάζουν τις Κυριακές, όπου μιλάνε για ιστορία, για μόδα και για κανένα ξεμωραμένο σουργελο απ´ τη φτηνιάρικη ντόλτσε βήτα που ‘νε γεμάτη αυτή η χώρα. Για πολιτική μηδέν. Μιλάμε για αληθινή πολιτική, εποικοδομητική…Τι ξέρουν αυτές από πολιτική; Ξέρουν μόνο να πολιτίζονται. Αλλιώς ας σου εξηγήσουν μ´ όλα αυτά που συμβαίνουν. Γιατί φτάσαμε ως εδώ? Αν αυτοί το ξέρουν θα το μάθεις και ‘σύ. Θα το κατανοήσεις. Οπότε μετά απ´ αυτό…καθησυχαζόμαστε οκ; …και…καθόμαστε να διαμοιράσουμε αυτή τη χώρα όπως ο ίδιος ο θεός θα διάταζε!
Κρατάω εγώ τους αισθησιακούς αμπελώνες, τα ψητά κρεμμυδάκια, το ψωμί με ντοματόλαδο, την πράσινη οροσειρά του Γκαράφ και τα τουρκουάζ νερά της Κόστα μπράβα. Μενω με τις ράμπλας, την Ταρράκο και τις αρχοντοταβέρνες. Με την αρμπεκίνα την ελιά της Σιουράνα, τις αντζούγιες της Εσκάλας, τα Πυρηναία που πέφτουν της Λέριδας, το ισπανικό χωριό στη Βαρκελώνη… ποια να διαλέξεις, πως να τα σμίξεις; Τι ν´ αφήσω, τι να κρατήσω; Ή όλα ή τίποτα… Ή πρέπει να τα διαχωρίζω; Να τα μοιράσω… Επί του θέματος κινούμαστε, έτσι δεν είναι;
Και ποιοι έχουν δικαίωμα στο διαχωρισμό; Στο μοίρασμα. Στη κατακρεούργηση και στο πόνο που έχουμε προκαλέσει; Αυτοί που είμαστε ή αυτοί που μένουμε; Οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι; Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Άραβες, οι Καστελιάνοι; Κι αν το μυριστούν -προσοχή- θα προσέλθουν κι οι γότθοι δίχως αμφιβολία. Εδώ έχουν και “πεδία” με τ´ όνομα τους κι αυτοί κι αν είναι βάρβαροι. Άκου! Τώρα που ήρθε η συζήτηση… Εσύ κρατάς τους βάρβαρους. Έγινε! Εγώ τους εχθρεύομαι αν και κατά τον Καβάφη δεν υπήρξαν ποτέ. Και με την ευκαιρία κρατάς και τους αλμογάβαρους με τις φαλτσέτες τους και τις κοπίδες… Κι εφόσον μιλούμε για όντα ανθρωπινά – όσο κι αν πολλοί δεν υπερασπίζονται τον τίτλο- προτείνω για όσους θέλουν να αποχωρίσουν και γι’ αυτούς που προτιμούν να μείνουν… Πως να τους μοιραστούμε…
…Προτιμώ να μείνω μ’ αυτούς που μένουν κι όχι μ’ αυτούς που αποχωρούν. Μ´ αυτούς που θέλουν να μείνουν όχι ν´ αποδράσουν. Κρατάω τη γη που θέλουν να πάρουν μαζί τους όχι αυτή που θέλουν ν´ μου πάρουν. Μένω μαζί μου, μ’ αυτούς που αγαπάω και μαζί σου αν θες, αλλά δεν θέλω ούτε να φύγεις ούτε να με διώξεις. Αυτό που προσπαθούμε να μοιράσουμε είναι δικό μας, ούτε δικό σου ούτε δικό μου, ούτε κανενός! Όπως όλα στη γη. Αν τ´ αφήσω σε σένα θα ‘ναι γη κατακτημένη, αν την πάρω εγώ θα ‘ναι αρπαγμένη. Αν την ξεριζώσουμε κι οι δυο δεν θα μείνει τίποτα κι αν κλείσουμε τη πόρτα στην αλήθεια -αγνοώντας τη- θα ‘μαστε βάρβαροι, κι άκουσες τον Καβάφη που είπε ότι βάρβαροι δεν υπάρχουν! Εμείς τους επινοήσαμε!
… Από πλήξη! … ή για να κρύψουμε κάτι ποιο σοβαρό;
LoveU…
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο…
Μεταφραση της ομώνυμης αναρτησης στα Ισπανικα
