Ο  Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ

“Ανέκδοτα” αλλά και δημοσιευμένα, καθημερινά αλλά διαχρονικά.

          Η Ύβρις, βρισιά ή καθ’ εμάς το βρισίδι, με όλη την καλή, -την καλλίτερη θα ‘λεγα- έννοια, είναι ένας διαφορετικός τρόπος έκφρασης συγκινησιακών ενστίκτων τόσο αυθεντικός, ρεαλιστικός και σεβαστός όσο οποιοσδήποτε άλλος. Από εκείνα τα αρχαία χρόνια ο “σκαμπρόζος” -όπως τον χαρακτήρισε ο Πλάτωνας- Όμηρος, χρησιμοποιούσε δεκάδες λέξεις ή φράσεις ολόκληρες -του προσωπικού του υβρεολoγίου-, για να απευθυνθεί ιδιαίτερα σε ότι του καθόταν άσχημα, του έμπαινε στο μάτι που λέμε! Το πιο εύκολο “ξόμπλιασμά” του ήταν, να χαρακτηρίζει τον αμόρφωτο και άξεστο χαρακτήρα  ως αγροιώτη! Κάτι δηλαδή μεταξύ αγροίκου και παλιοχωριάτη!

     Οι επερχόμενοι κλασικοί φιλόσοφοι εμπλούτισαν το λεξιλόγιο της Ελληνικής με περισσότερο “καλλωπισμένες” υβριστικές λέξεις και φράσεις! Έτσι τον παλιάνθρωπο τον είπαν από σιχαμερό ως “βδέλυγμα” και τον κοπρίτη “κοπρειο” και επειδή δεν υπήρχε λέξη για εκείνον που κουνούσε επιδεκτικά κι αδιάντροπα την ουρά του εφεύραν τον “κινούρη”, που με την τριβή, έφτασε να σημαίνει αυτόν που  <<αντί για την ουρά του, κουνάει τ’ αχαμνά του!>>. –Με το συμπάθιο-.

     Τι κι αν στην είσοδο του μαντείου των Δελφών ανήρτησαν δεκάλογους γνωμικών για να προλάβουν την επέκταση του υβρεολογίου… <<Άρχε σεαυτού>>, Να κυριαρχείς τον εαυτόν σου. <<Θυμού κράτε>>. Να συγκρατείς την οργή σου. Κι όπως ισχυρίζεται ο Ηράκλειτος για την προσωρινότητα, “πάντα ρει είναι δε παγίως ουδέν” – Όλα ρέουν, τίποτα δε μένει στάσιμο, -με αποτέλεσμα και σήμερα και κάθε στιγμή που περνά, το λεξικό της “υβριστικής” να διευρύνεται και να δυναστεύει.

      Μ’ όλα αυτά, σκέπτομαι λοιπόν ότι δεν έγιναν έτσι ξαφνικά οι  Έλληνας, αθυρόστομοι! Ούτε ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι εξαιρετικό μειονέκτημα πολιτισμού ή στερείται ηθικού πλούτου. Πώς να το κάνουμε: Kαι πολιτισμένος λαός “θεωρούμασταν”, και ανεκτίμητη ιστορία έχουμε,

     Ανακεφαλαιώνοντας: Αυτό το απόσπασμα του εκφραστικού υβρεολογίου, -φιλοτεχνημένο, λογοτεχνικό, σεβαστικό και καταχωρημένο-, θεωρώ ότι είναι στην πραγματικότητα λεκτικός πλούτος μιας γλώσσας. Και ανάλογα με τον χώρο που καταλαμβάνει στον έγγραφο λόγο και στην κουλτούρα ενός λαού δεν πρέπει να δυσαρεστεί κανέναν όταν χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα σωστά και με σύνεση. Στην πραγματικότητα αυτό που πρέπει να ενοχλεί απωθητικά, -αυτό που είναι “μιαρός” ονειδισμός, άξιο καταπολέμησης και εξοντώσεως-, είναι η κακοήθης αθυροστομία και η βδελυρή ύβρις που χρησιμοποιούν ορισμένοι για να εκφράζονται όταν κάνουν “μετακριτική” σε οποιοδήποτε άρθρο ή δημοσίευμα,- αρεστό ή όχι-, προερχόμενο από οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης. Αρκετές φορές σ’ αυτά τα “κοσμητικά“ σχόλια που κρεμιούνται κάτω από τα άρθρα στις εφημερίδες, στο twitter, στα περιοδικά, στο facebook, στα blog, στα forums του διαδικτύου,  εμφανίζει ο συνάνθρωπος μας, αισθητική υποζυγίου, ορέξεις τρωκτικού, συναισθήματα υπανθρώπου. Κι όλα αυτά για να εκφράσουν -με βρισιές- ότι διαφωνούν με κάποιον!

    Και υπάρχουν αρκετοί, που παίζουν τον δικαστή σε καθημερινή βάση με όλους αυτούς που διαφωνούν μαζί τους, αραδιάζοντας συρφετούς χυδαιολογίας, χωρίς συρμό, και με μόνη επιδίωξη να προκαλέσουν αναίτια, εκούσια πλήγματα, για ιδία απόλαυση. Αυτούς ναι, τους θεωρώ υβριστές!

     Γιατί η διαφωνία δεν είναι ανόμημα. Αντίθετα η άλογη και αγοραία υβρεολογία εξ αιτίας της ίδιας διαφωνίας είναι η “κατασπάραξη” της κοινής γνώμης.

     ´Αποφθέγγομαι μάλιστα ότι δεν είναι νοσηρή ή φραστική αθυροστομία, η λεκτική υβρεολογία,  αλλά ο υβριστής! Όπως δεν είναι νοσηρή η θρησκεία αλλά ο φονταμενταλιστής, δεν είναι νοσηρή η όποια ιδεολογία αλλά ο καπηλευτής, ούτε είναι νοσηρή η φιλοδοξία αλλά ο δόλιος αναρριχητής!

     Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι κανένα κείμενο, κανένα δημοσίευμα, κανένα άρθρο στα περισσότερα μέσα ενημέρωσης –αρέσουν, δεν αρέσουν- δεν έχει γραφτεί με την πρόθεση να γίνει λίβελος και ενεχόμενο ρυπαρογράφημα, ενώ τα σχόλια που τα υπονομεύουν με βωμολοχίες και χυδαιότητα, αυτά…πάντοτε!

 Δημοσιευτηκε στην εφημεριδα Αιχμη την πεμπτη 7/9/2017