Τα τελευταία δευτερόλεπτα.

                    5 Ιουλίου του 2015! 06.59. Ώρα μηδέν. Μπροστά σε μια γυάλινη κάλπη ή ξύλινη, εδώ δεν θα διαφωνήσουμε, κρατώντας σφιχτά την αναχρονισμένη μπλε ταυτότητα στο χέρι κοιτάζει με δέος μια τον λεπτοδείχτη του ρολογιού, μια την εκλογική επιτροπή θρονιασμένη στο τραπέζι, μια την ουρά που πίσω του σαλεύει ανήσυχα. “Ο ίδιος φόβος” σκέφτεται. Η ίδια ανησυχία. ‘Η μήπως δεν έχουν παρουσιαστεί όλοι αυτή την ύστατη στιγμή με την ίδια ανησυχία, το ίδιο δίλημμα, την ίδια ευθύνη; Μήπως έχουν φτάσει ως εδώ αποφασισμένοι συνειδητά να αποδείξουν στο κόσμο ποια είναι η σωστή εκλογή;
Με τι διαβολεμένη ταχύτητα περνούν τα δευτερόλεπτα!
Μα μόλις επτά ώρες πριν, καπνίζοντας το τελευταίο τσιγάρο, στραγγίζοντας την τελευταία γουλιά της ρομπόλας, σφίγγοντας συνωμοτικά το χέρι της κόρης του πριν πάει να κοιμηθεί, το ‘χε ξεκάθαρο. Πρώτη φορά μπορεί! ‘Η μια απ τις πρώτες, ούτε εδώ θα διαφωνήσουμε, αλλά ήταν αποφασισμένος, είχε ποδοπατήσει τη ρετσινιά του αναποφάσιστου, είχε λόγους να το κάνει, σοβαρούς αυτή τη φορά, ήταν από τους σίγουρους νικητές! Είχαν αλλάξει οι καιροί. Έπνεαν άνεμοι μοντερνισμού και ευημερίας… αλλά;
Μα γιατί πάλι διστάζω; Αναρωτήθηκε!
Με τι διαβολεμένη ταχύτητα περνούν τα δευτερόλεπτα! Σαν να είναι τα τελευταία της ζωής του! Σήκωσε τα χέρια του τρεμάμενα στο ύψος του προσώπου, ενωμένα σαν σε προσευχή, άνοιξε τις παλάμες, κι άφησε να πέσουν στα πόδια του οι σταγόνες απ τον κρύο ιδρώτα που πλημμύριζε την ύπαρξη του.
– Σας συμβαίνει κάτι κύριε; Ένοιωσε ελαφρά τη φωνή σαν σούσουρο να χαϊδεύει το μάγουλο του.
– Όοχι, ψέλλισε με δυσκολία. Είναι αυτή η καταραμένη ζέστη κι αυτοί οι απελπιστικοί δείχτες του ρολογιού που δε με αφήνουν να σκεφτώ με ηρεμία.
– Να σκεφτείτε, Τι; Μη μου πείτε ότι φτάσατε ως εδώ ξανά χωρίς να έχετε αποφασίσει τι θα ψηφίσετε;
– Ξανά; Γιατί ξανά; Εσείς πως το υποθέσατε; Ti ,τι ξέρετε για μένα;
– Μα βλέπω τα χέρια σας! Συγγνώμη, νομίζω φωνάζουν το όνομα σας… Είναι επτά ακριβώς!
– Βοηθείστε με σας παρακαλώ, βοηθείστε να δω την αλήθεια, να αποφασίσω δίκαια, να μην πέσω σε αδιόρθωτο σφάλμα, παρακάλεσε βραχνά καταπίνοντας την στεγνή αναπνοή του με τα μάτια καρφωμένα στους δείχτες.
– Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να σας βοηθήσω κύριε.
– Πως;
– Δεν ξέρω να διαβάζω αγαπητέ μου.
– Τι θέλετε να πείτε μ’ αυτό;
– Τίποτε άλλο ποιο απλό γιε μου, τίποτα ποιο μεγάλο. Νομίζω ότι σας μένει ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο. Σας φτάνει να διαβάστε και να αφομοιώσετε το κείμενο! Δυο λέξεις είναι! Διαβάστε το α ρ γ ά, σ ι ω π η λ ά και ξ ε κ ά θ α ρ α. Δείτε τι σας ζητάει . Κι ύστερα ρωτήστε τι σας προτείνει η καρδιά σας! Η δική σας καρδιά. Μόνο σας παρακαλώ, αφήστε μου λίγο χώρο, μην μου κλέψετε από το δευτερόλεπτο μου!
Είπε και προχώρησε με σταθερό και αποφασισμένο βήμα να μη χάσει τη σειρά της η γριά κυρούλα!