BARCELONA / ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Η αρχαία Ελληνική πρωτεύουσα των  Λαγυετάνων, Καλλίπολης/Ciudad Bella.

Μέρος 1^ο

                    Ένα καλοκαιρινό πρωινό, αρχές του 20^ου αιώνα, το βραδυκίνητο τραμ που διέσχιζε το αριστερό Ensanche, παρέσυρε ένα αφηρημένο ζητιάνο που διέσχιζε το δρόμο για να περάσει στο άλλο πεζοδρόμιο. Ο κόσμος περνούσε βιαστικά, έριχνε ένα βλέμμα στον κατακλιμένο κουρελή και αποτραβούσε το βλέμμα αναθεματίζοντας το ποτό η τις κακουχίες που καταντούν έτσι τους ανθρώπους. Ώρες μετά ένας νωχελικός τροχονόμος που θεώρησε τη σκηνή ανάξια θεάματος σταμάτησε απαιτητικά ένα ταξί και έριξε σαν ασκί στο πίσω κάθισμα τον αιμόφυρτο δύσμοιρο ικέτη και διάταξε τον οδηγό να τον μεταφέρει στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Την άλλη μέρα όταν ο μοναχός, εξομολογητής του ασύλου έφτασε ταχύς για να δώσει την τελευταία μετάληψη στον ρακένδυτο ετοιμοθάνατο αναγνώρισε στο πρόσωπο του τον Αντόνιο Γκαουδί. Φημισμένο   αρχιτέκτονα του μοντερνισμού, γαλλιστί Art Nouveau, της Ισπανικής Belle Εpoque! Η ύπαρξη αλλά και ο ανόητος χαμός του μισογύνη και φανατισμένου δούλου θεού και προικισμένου αρχιτέκτονα συνέδεσε αδιάσπαστα την σύγχρονη πόλη με τα αμφισβητήσιμα έργα του βασισμένα στη νεογοτθική υπερβολή και στον παράδοξο μικροθρυμματισμό κεραμικών πολυχρωμίας. Το πάρκο Guell στην υποβαθμισμένη περιοχή του Carmelo, είναι σήμερα δημόσιο πάρκο με Γκαουδιανές φιγούρες και προσεγμένους κήπους. Τα προπύλαια και η κλίμακα που οδηγεί στο υπόστυλο, θα μας οδηγήσουν σε μια από τις πλατύτερες θέες της Βαρκελώνης από το πλάτωμα που ο κτίστης του ήθελε να δώσει το όνομα “Ελληνικό θέατρο”.

Ελληνικό θέατρο, ή καλύτερα επίμαχη απομίμηση του Επιδαύριου, υπάρχει στα πόδια του λόφου Monjuic (λόφος Ιουδαίων) και φιλοξενεί με άλλους γνωστούς χώρους όπως το επιβλητικό Palau de la Música, www.palaumusica.cat/es, το μοντέρνο Auditorio, Lepant 150, www.auditori.cat /es, η την Plaza del Pueblo Español, το Ελληνικό φεστιβάλ/Festival Grec που αρχίζει συνήθως αρχές Ιουνίου και τελειώνει με το που χαράζει ο Αύγουστος. Μεγάλοι μουσικοί, τραγουδιστές, χορευτές και θεατρίνοι απ όλο το κόσμο διακοσμούν την πόλη με το ταλέντο τους. Στα πλαίσια του Festival Grec έχουν εμφανιστεί, η εδώ Vip, Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Νάνα Μούσχουρη, ο Ζωρζ Μπουστακί και άλλοι κορυφαίοι Έλληνες τραγουδιστές. Τον Ιούλιο του 1992 στον υπαίθριο χώρο του θεάτρου, λίγοι υπερτυχεροί, αξιωθήκαμε να απολαύσουμε την Ευριπίδεια  Μήδεια με δυο ονειρικά “τέρατα” όπως είναι η Ειρήνη Παπά και η αυτόχθων μεγάλη κυρία Nuria Espert. Ο απαντών εις Βαρκελώνη κατά τη διάρκεια του Γκρέκ μπορεί να προμηθευτεί εισιτήρια από το σίτε του φεστιβάλ www.grec.bcn.cat. Στην ίδια σελίδα και εφόσον εκδώσαμε το εισιτήριο για το θέατρο, μπορούμε να κάνουμε κράτηση στο ρεστοράν του που βρίσκεται ανοιχτό μόνο κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Προσιτές τιμές, δείπνος ισορροπημένος σε μια ευχάριστη ταράτσα πάνω από τα ταμεία του θεάτρου. Οι νευρικοί μπορούν να πάρουν κάτι στο πόδι από το κιόσκι του κήπου πριν από το θέαμα. Στον ίδιο λόφο θα βρούμε, το ολυμπιακό στάδιο, την αφετηρία του τελεφερίκ που θα μας πετάξει πάνω απ το λιμάνι και την πόλη, το ολυμπιακό κολυμβητήριο και στα πόδια του το παλάτι του Alfonso III, με τα φωτισμένα σιντριβάνια του στη γιορτή του Αϊ Γιάννη στις 24 Ιουνίου, και τις εγκαταστάσεις της διεθνής έκθεσης στα προπύλαια του παλατιού και τη σκιά της Plaza España, που φιλοξενεί επίσης τραυματικά την πανέμορφη Αρένα/Plaza de toros, που σήμερα είναι ένα υπερμοντέρνο εμπορικό κέντρο που αξίζει να “χαζέψετε” στις λίγες νεκρές ώρες…

Γιατί ο κυρ Αντώνης Gaudí, απόγονος γάλλων πλανόδιων πωλητών που έφτασαν στη Βαρκελώνη τον 18^ο αιώνα μας καλεί να θαυμάσουμε τα ωραία δομήματα που σκαρφίστηκε στις ατέλειωτες αδόνητες μοναχικές του ώρες εκ των οποίων επτά είναι “προίκα” της Unesco. La casa Batlló, casa Vicens, Palacio Guell, το ατελείωτο πλασματικό Γοτθικό όνειρο της Sangrada Familia και τη κεντρική και χιλιοειδωμένη Pedrera.Θα σταθώ μόνο στο ότι λόγο υπερβολικής παρέλασης τουριστών στην παραμυθένια εκκλησία, πρέπει απαραιτήτως να προμηθευτείτε εισιτήρια εκ των προτέρων μέσω ιντερνέτ. Υπάρχει ομαδική κάρτα για διάφορα θεάματα και αξιοθέατα της πόλης αλλά δεν έχει πάντοτε ενδιαφέρον γιατί αφαιρεί ελευθερία κινήσεων. Π.χ. στην οροφή της Pedrera κάθε καλοκαίρι υπάρχουν μουσικές παρουσίες τζαζ, φλαμένγκο η κλασικής μουσικής, (Las noches de la Pedrera), με ενιαίο εισιτήριο για την επίσκεψη και το θέαμα.

La casa Milá η Pedrera, πρωταγωνιστεί στη ποιο κομψή και φημισμένη λεωφόρο της Βαρκελώνης, el Paseo de Gracia. Απέναντι και γύρω της ακριβά καταστήματα αποκλειστικής μόδας όπως η  Santa Eulalia. Απέναντι από την casa Batlló η Ισπανική μεγαμάρκα, Loewe. Ανάμεσα από τα δυο κτίρια-σύμβολα του ευφυή μισογύνη και στη πλευρά της casa Batlló είναι η στοά, Boulevard Rosa. Λαϊκή και θορυβώδες με πολυάριθμες επιλογές “Light Shoping” κρύβει στο πάνω όροφο της ένα ξεχασμένο κόσμο, περασμένων καιρών. Τον κόσμο των anticuarios/ αρχαιοπώληδων. Και να μην αγοράσουμε αμείβει η βόλτα μας μεταξύ παλιών αντικειμένων, επίπλων και ενθυμίων άλλων αιώνων  που μπορούσαν να μας διηγηθούν απίστευτες ιστορίες. Το Paseo de Gracia αρχίζει από την Plaza Cataluña νευραλγικό κέντρο της πόλης και καταλήγει στην    πολύπλατη Diagonal. Στην τετραγωνική πλατειούλα που δημιουργείται στον τερματισμό, Les Jardinets, δεσπόζει το παλιό αρχοντικό, Casa Fuster, σήμερα ξενοδοχείο πολυτελείας και στέκι επισήμων που μπορούν να σας συντροφέψουν για ένα καπουτσίνο στην αρχοντική καφετερία του. Για “τουριστικές” αλλά διασκεδαστικές τάπας, στην ίδια λεωφόρο και κοντά στη κεντρική πλατεία το Tsapela, εύκολη λύση για μη ισπανόφωνους λόγο του φωτογραφισμένου χάρτινου τραπεζομάντηλου που διευκολύνει την επιλογή. Για συνοδεία ένα καραφάκι χύμα sidra / μηλόκρασο, η Τσακολί/άσπρο αψύ κρασί, βασκικής προέλευσης.Η Sidra είναι ελαφρύ αλκοολούχο “ρόφημα”, απόσταγμα μήλου, ευρείας καταναλώσεως ιδιαίτερα στην βορεινή περιοχή της χερσονήσου, Asturias. Αλλά αν προτιμάτε ένα τοπικό κρασί μπορείτε να ζητήσετε ένα λευκό ιδιαίτερης γεύσης της φημισμένης και κατατονικής, bodega Torres, το Fransola, ή ένα λαμπερό κόκκινο και  ευκολόπιοτο του Jean Leon. Τα τοπικά   κόκκινα κρασιά του Priorat και Penedés που θα σας προτείνουν είναι εκτός της αρέσκειας μου, τα πρώτα ακριβά και με υπερβολικές τανίνες, ξεπερνούν τις γαστρονομικές μου προσδοκίες και τα άλλα με τραχύ ουρανίσκο και στυφά κατάλοιπα αφήνουν εκ των υστέρων μια όχι και τόσο ευχάριστη γευστική ανάμνηση. Αν κάποιος επιμείνει να δοκιμάσει τοπικούς οίνους τότε καλύτερα να ρωτήσει για προέλευση από Segre, Monsant o Terra alta,  διαφορετικές καταλανικές περιοχές.

Πολλοί  θεωρούν σαν συνέχεια του Paseo de Gracia ή της Rambla Cataluña  την πολυκοσμική λεωφόρο de las Ramblas, που οδηγεί στο άγαλμα του Κολόμβου και το εμπορικό λιμάνι. Χώρος ζογκλέρ, μίμων και μικροπωλητών αλλά και πορτοφολάδων! Μαγαζιά με σουβενίρ και καλοκαιρινές ταράτσες. Στέγη της εξαίσιας όπερας/Liceo στο Νο 51, www.liceubarcelona.cat/es, και της κεντρικής αγοράς, La Boqueria, στο Νο 91. Λίγες αγορές στο κόσμο τραβούν τόσο την προσοχή όσο η μποκερία. Θα μιλήσουμε μόνο για τις ιδιαιτερότητες της που την ξεχωρίζουν από τις απλές αγορές. Οι περαστικοί οπλίζονται με κεσεδάκια γεμάτα κομμένα φρούτα που καταβροχθίζουν στον περίπατο. Στέκια λατινοαμερικάνικης κοπής και προέλευσης κρεάτων και αλλαντικών. Μπαράκια για πρωινό και φαγητό αλλά και εξωτικοί πάγκοι με φρούτα, χορταρικά και μπαχαρικά απ όλο το  κόσμο. Τα ποιο γνωστά από τα μπαράκια είναι το Pinotxo και το Quim, αλλά δύσκολο να βρεις σκαμπό τις κεντρικές ώρες για να τσιμπήσεις μια σαλάτα οσπρίων η μια τηγανιά αμνού.

Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν καλύτερα στέκια για tapas, raciones και cazuelitas, συνονθύλευμα αυτών που ονομάζουμε εμείς μεζέδες. Αναφερόμαστε μόνο σε όσα ξεφεύγουν από την  καινοτομία. Το Quimét y Quimét, ελάχιστος χώρος για παράξενες γλυφές λιχουδιές κονσερβικής προέλευσης στο πόδι. Στέκι πολιτικών, καλλιτεχνών, μποέμ αλλά και ψαγμένων τουριστών στην οδό Poeta Cabanyes 25, Metro Parallel. Ποικιλίες με καπνιστά η παστωμένα, τυριά και αλληλομπερδέματα. Home made ελαφρές η ζουμερές μπύρες το καλύτερο του μαγαζιού. Τσουχτερές γεύσεις και λίγο τσουχτερές τιμές μόδας. Στο Xampanyet, Montcada 22, λίγο ποιο κάτω από το μουσείο  Picasso, Μontcada 15, Metro Jaume I, είναι ποιο εύκολο να βρεθεί θέση, θα τσιμπήσουμε ανάλογα και μάλλον θα πληρώσουμε και κάτι λιγότερο ώστε να βγουν και τα εισιτήρια για το μουσείο που δεν πρέπει να χάσουμε με τίποτα. Εξ άλλου είναι πολύ κοντά στο   καθεδρικό ναό/La Catedral, και το Barrio Gótico, επίσκεψη αναντικατάστατη έχοντας υπόψη ότι είναι από τα ποιο ενδιαφέροντα μνημεία της πόλης. Πολύ κοντά στη στάση του ίδιου μετρό στην οδό    argentería, συμπορεύουν αρκετά στέκια για διαλογή φαγητού ή τάπας. Για μεσημεριανό στο Sagardi ή το Taller de tapas, για δείπνο μια αυθεντική Fondue στο ημίφως του Carassa στο κοντινό στενάκι, brosolí 1, κι έτσι αλλάζουμε λίγο την επίμονη γεύση από τα τάπας. Το Sagardi στο εσωτερικό του κρύβει ένα σοβαρό ρεστοράν βασκικής γαστρονομίας που σερβίρει στα κάρβουνα το αμίμητο Chuletón de buey/κόκκινη υπερμπριζόλα μοσχαρίσια, Besugo/Φαγκρί πετάλι και Cogote de merluza/ανοικτό κεφάλι και στήθος μπακαλιάρου με λαδόξιδο. Για πρώτο ομελέτα, μπακαλιάρου, πράσινες καυτερές πιπεριές/piparas de Guetaria και για συνοδεία βαρελίσια απίθανη Sidra από την Astigarraga, η ένα κόκκινο tempranillo, D.O Rioja, El de debajo de la escalera, του 2010 απόλυτο bouquet, αλλά και ένα D.O Ribera de Duero, Emilio Moro του 2009, πυκνό στη γλώσσα με αναμνήσεις βανίλιας. Η añada/σοδειά του 2010 θεωρείται για τις περισσότερες προελεύσεις αρίστη και είναι χρησμένη με το σύμβολο Ε, *Excelence. Το sagardi έχει ένα επάξιο μικρό αδελφάκι σε ένα παράδρομο στην αρχή της Ramblas, το Irrati, cardenal casañas 17. Για τους ποιό καλόμισθους νεαρούς, προτείνω στ’ αριστερά του ιδίου μετρό, στη πλατεία Sant Just, το Café de la Academia,  Lledó 1, ζεστό και φιλόξενο μικρορεστοράν για ένα στιφάδο μοσχαρίσιας ουράς/rabo de Buey ή λαζάνια σουπιάς ή μανιταριού/tallarines de sepia o ceps. Τo ρεστοράν είναι δίπλα στον καθεδρικό ναό και τη Γοτθική πόλη οπότε βολεύει πριν ή μετά το περπάτημα στην εξερεύνηση της παλιάς πόλης/Centro histórico.

Με τόση δόση γαστρονομίας ξεχάσαμε να επισκεφτούμε την υψηλόστηλη εκκλησία της  Santa Maria del Mar, ακριβώς δίπλα στο Sagárdi. Γοτθικού ρυθμού και χτισμένη μεταξύ αρχής και τέλους του 14^ου αιώνα. Το αχανές και επιβλητικό περιβάλλον που αγκαλιάζει τις υπέρστατες κολόνες και χάνεται μες από τα πολύχρωμα κρύσταλλα των παραθύρων αλλά και οι μεσαιωνικές ταφόπλακες σκορπισμένες στο κρύο δάπεδο δημιουργούν μια άλλη αίσθηση ανάτασης και θαυμασμού. Κλείνει τα μεσημέρια οπότε καλύτερα να τη δούμε μετά το μεσημεριανό φαγητό η το βραδάκι πριν την επίσκεψη μας στον, διπλανό δρόμο, στο Little Italy, Rec 30, για μια δόση σοβαρής Τζαζ μουσικής, ανακατεμένη με καλή ιταλική πάστα, καρπάτσιο, ή μοτσαρέλα από μπούφαλα πάνω σε ροδέλες κόκκινης ντομάτας, ποτισμένα σ ένα λευκό κρασί, το Fenomenal, D.O Rueda. Η ζωντανή τζαζ αρχίζει στις εννιά το βράδυ κάθε τετάρτη, πέμπτη και Κυριακή και καλό είναι να κλείσουμε τραπέζι από πριν στο τλφ 93 3197973. Χωρίς αμφιβολία όμως το καλύτερο πρόγραμμα Τζαζ για απολαυστικές νύχτες θα το βρούμε κατεβαίνοντας τις  Rambas στο αποκλειστικό κλαμπ, Jamboree, Plaza Real 17, όπου εμφανίζονται σταδιακά φημισμένοι Τζαζίστες, αλλά και τοπικά ταλαντούχα ονόματα. Σημειώνουμε για όσους θέλουν να αγοράσουν δίσκους τους, τις Carme Canela και Laura Simó ή το trio August Tarrats και την Txell Sust. Δίπλα του, Los Tarantos δεν είναι αυθεντικό ταμπλάο flamenco, γιατί η ψυχή του βρίσκεται στις πόλεις του νότου, στην   Ανδαλουσία, αλλά καλύπτει. Για το πρόγραμμα τους αντιγράφω μια σελίδα που τα περιέχει όλα, www.masimas.com . Αν και για γενικές πολιτιστικές πληροφορίες το πληρέστερο είναι “la guía de ocio” αντίστοιχο στο δικό μας Αθηνόραμα. Παράλειψα ότι δίπλα στο Little Italy βρίσκεται το Μ69,  μπουτίκ γκέι με γνωστές γι αυτούς μάρκες που έχει και αδελφάκι του στην οδό Muntaner 69.

Λέει ο μύθος πως οι Αργοναύτες μετά τον περίπλου της φουρτουνιασμένης επιστροφής τους  από την αρπαγή του χρυσόμαλλου δέρατος βρεθήκαν στις ακτές της Ιβηρικής ψάχνοντας το  ένατο πλοίο που είχε χαθεί. Τελικά το βρήκαν αραγμένο στους πρόποδες του λόφου των ιουδαίων όπου και ίδρυσαν την πρώτη Ελληνική αποικία της χερσονήσου που ονόμασαν Barca-nona, η ένατη βάρκα. Μεταφέροντας τον μύθο στην πραγματικότητα η πρώτη ιστορική υπόνοια θεωρεί ότι, απόγονοι του πραγματικού Ηρακλή και Αργίοι από τον οίκο του Μενελάου. με πιθανούς εργάτες, το πλήρωμα του πλοίου από Λελαίους Θράκες, έκτισαν στους πρόποδες του βουνού την Καλλίπολη/Ciudad Bella, που αιώνες μετά θα επανιδρυθεί ως Βαρκένο, με την επίδραση Ελλήνων Φωκαίων της πόλης Εμπόριον/Ampurias, που οι ανασκαφές έφεραν στο φως στη βόρεια Καταλονία στη θέση της σημερινής  Ampuriabrava. Πριν από κάποια χρόνια βρέθηκε Ελληνική δραχμή του 3^ου πχ αιώνα με το όνομα του Barkeno με απομίμηση Ελληνικής γραφής του Εμπορίου. Ένα αιώνα μετά ο Ανίμπαλ Μπάρκα επανίδρυσε την πρώην Ελληνική κτήση και στις αρχές της επόμενης εκατονταετηρίδας ήρθε πλέον ο εκρωμαισμός της για να τη μεταφέρει στην ιστορία, ως τον ερχομό των Γότθων, σαν Barcino. Από αυτές τις συνεχόμενες κατοχές αν και το Ελληνικό στοιχείο έχει καθ όλου εξαφανιστεί, έχει κληρονομήσει η πόλη παρά τις ελάχιστες ανασκαφές, ρωμαϊκά και γοτθικά αξιόλογα μνημεία, όπως το τέμπλο του 1^ου αιώνα της εποχής του Αυγούστου, που τέσσερις απ τις στήλες του, μπορούμε να δούμε στο εκδρομικό κέντρο της οδού Paradis, πίσω από τη Catedral και δίπλα στην plaza sant Jaume επίκεντρο της Γοτθικής πόλης που θα γνωρίσουμε σαν Barrio Gótico. Στην ίδια πλατεία βρίσκεται το Δημαρχείο / Ayuntamiento, και το κτίριο που φιλοξενεί την αυτοδιοίκηση της περιοχής/Generalitat.

Μιλώντας για πλατείες με ιδιαίτερη γοητεία προτείνω να μην χάσουμε την προσκείμενη Plaza de Sant Felipe Neri, Plaza del Pí, αναπαυόμενη πάνω σε μεσαιωνικό κοιμητήριο, παλιό στέκι παπουτσάδων και καζανάδων, μια μοναδική γωνιά σιγηλής γοητείας που τη σκιάζει ο αυταρχικός όγκος της εκκλησίας του 18^ου, απ’ όπου πήρε η πλατεία το όνομα της. Η μικρή πηγή στο κέντρο   της πλατείας δίνει ένα οικιακό τόνο στις γκρίζες κατοικίες που την περιτυλίγουν. Ο δρόμος με το ίδιο όνομα που ξεθυμαίνει στην μικρή πλατεία, κρύβει στο Νο 16, ένα αλλαντικό θησαυρό που λέγεται Xarcuteria La pineda. Ναός διατηρημένων και καπνιστών εδεσμάτων, όπως το Jamón, το Chorizo η το τοπικό Fuet, αλλά και τυριά και κρασιά απ όλη την χώρα που μπορείς να αγοράσεις αλλά και να γευτείς επί τόπου παίρνοντας, όπως λένε οι γηγενείς, ένα τέλειο Vermut. Ένα δρόμο ποιο πέρα, Palla 8, καυχιέται το καφεζαχαροπλαστείο Caelum ότι, ότι έχει είναι φτιαγμένο από μοναχούς διαφόρων μοναστηριών της Ισπανίας! Δεν χάνουμε να δοκιμάσουμε κι ας είναι λίγο ακριβούτσικα. Την άλλη ομοίως ελκυστική πλατεία, La plaza del Rei, θα την απολαύσουμε πλαισιωμένη από διάφορα μεσαιωνικά κτίσματα που ανάμεσα τους ξεχωρίζει το μουσείο Ιστορίας σε παρακείμενο γοτθικό κτίριο που μεταφέρθηκε στην πλατεία από άλλο μέρος, πέτρα με πέτρα, και ανοίγει πάσο σε σωζόμενο μέρος των μεσαιωνικών τειχών της πόλης.

Πριν  από  λίγα χρόνια η  Καταλονία  είχε φτάσει  να διεκδικεί  τα πρωτεία της υψηλής κουζίνας από Γάλους και Βάσκους, που κυριαρχούσαν από καιρό στην απόκτηση αστέρων     Michelin. Σήμερα μετά την φυγή του Ferran Adriá από το τριάστερο Bullí και την απώλεια του  Santi Santamaría που έφερε και το κλείσιμο του έτερου, Can Fabes, μένουν ελάχιστα παραδείγματα που μπορεί να εξαίρουν την αφρώδη τάση της μοντέρνας καταλανικής κουζίνας. Οι εναπομείναντες, Jordi Arola στο ρεστοράν του ξενοδοχείου Artz, Carles Gaig στο ομώνυμο, Gaig,  Corcega 200,  J.M Freixa, στο Raco d´en Freixa, Sant Elías 22 η το Abac του Jordi Cruz στην Avenida Tibidabo 1, κάτω από τη στέγη του ιδίου ξενοδοχείου, μπορεί να αξίζουν το ακριβότατο εισιτήριο για την γαστρονομική τους διαδρομή. Μάλλον ποιο ευπρόσιτο αφρώδες εισιτήριο θα πληρώσουμε στο καινούργιο, σε στυλ τάπας, που άνοιξαν οι αδελφοί Adriá με το όνομα Tickets κι έχει γίνει και από τα περιζήτητα της εποχής. Η μόδα είναι μόδα στη λεωφόρο Parallel 164, κι ας μη με ενθουσιάζει.

Αυτή η αδιάφορη λεωφόρος που την είδαμε να ξεκινά από την Plaza España και να καταλήγει στο λιμάνι, είναι μια έξυπνη κρυψώνα για ψαγμένους γαστρονομικούς ερευνητές. Στα κάθετα δρομάκια που φυτρώνουν από τη δεξιά της φτερούγα και εξαντλούνται στα γόνατα του Monjuic εμφανίζονται δεκάδες μικρό/μεγάλα κουτούκια που αξίζει το κόπο να μπουν στο χάρτη των γαστρονομικών τοπικών θησαυρών. Εκτός του Tickets και του Quimet y quimet που ήδη αναφέραμε στην οδό  Margarit 58, La Τomaquera προσφέρει τα καλύτερα σαλιγκάρια στο τηγάνι με λάδι και ρίγανη/caracoles a la gurmanda, τυπικό πιάτο από τη Lerida, και κρέατα στα κάρβουνα. Από τα λαϊκότερα στέκια με καρέ τραπεζομάντηλο και απλή cocina Leridana χωρίς τουρίστες. Δεν δέχεται κρατήσεις, δεν διαθέτει παρκινγκ, δεν δέχεται κάρτες, δεν έχει λίστα κρασιών! Χαμηλά στον ίδιο δρόμο στο Νο 12, για αυθεντική ιταλιάνικη πάστα και πίτσα σε φουρνόξυλο η Bella Napoli. Γενικά η χώρα απέχει πάρα πολύ από το να έχει καλή πάστα τουλάχιστον σε σχέση με Ελλάδα και Ιταλία. Προχωρώντας προς το λιμάνι στην οδό Vila Vila 53, το κρεολό, “Todo pasa”, με επιβεβαιωμένα αργεντίνικα βοδινά κρέατα. Οι λάτρες των Bife, entraña, vacio, ή Alto lomo θα κάνουν τσιμπούσι, και μέχρι να ψηθούν σωστά, περιλαμβάνουμε: chorizos criollos/ λουκάνικα, provoleta/σαγανάκι τυρί, empanadillas/κρεατοπιτάκια, και… άπαικτες mollejas!/ γλυκάδια. Γλυκό τιραμισού, από μια συνταγή της γιαγιάς. Για ένα καλό αργεντινό κρασί ρωτήστε τον καλό μου φίλο Daniel Volte,  ιδιοκτήτη του ρεστοράν. Εγώ θα πρότεινα ένα Syrah Lagarde, η ένα Malbec, σαν το Leo του αμπελώνα Bianchi, υπερηφάνεια της albiceleste. Ρωτήστε τον επίσης, πότε θα έχει ζωντανή μουσική με ταγκό η κιθάρα και μπορεί εκείνο το βράδυ να είστε τυχεροί και συνδειπνήστε με τον άλλο Leo, συμπατριώτη του Ροζαρίνου, τον Λέο Μέσσι, άστρο της FC. Barcelona κοινώς,  BarÇa.

Για τους ποδοσφαιρόφιλους η επίσκεψη στο ναό της BarÇa, το Camp Nou, επιβάλλεται. Τα   εισιτήρια καλλίτερα μέσω ιντερνέτ και η άφιξη με την πράσινη γραμμή του Μετρό στη στάση Reina Cristina. Η επίσκεψη περιλαμβάνει το μουσείο της ομάδας καθώς και ένα μίνι τουρ σε κερκίδες και χλοοτάπητα. Στη μπουτίκ για τα ψώνια. Τα εισιτήρια για ποδοσφαιρικό αγώνα, μέσω ιντερνέτ, επιβάλουν τη βοήθεια κάποιου μέλους και στα ταμεία συνήθως δεν υπάρχει ούτε κατ’ οπτασία. Εάν το παιχνίδι δεν είναι σπουδαίο μπορείς να “μοιραστείς“ το carnet de socio/ κάρτα μέλους, με κάποιον που τριγυρίζει στα πέριξ του γηπέδου και δανείζει το περισσευούμενο carnet, για να μπείτε στο γήπεδο “αγκαζέ“…Περιττή πληροφορία; Ποιος ξέρει!

Εγώ, μεταξύ μας, αν και ποδοσφαιρόφιλος προτιμώ να προετοιμάσω για την ίδιο σαββατοκύριακο αντί για γήπεδο μια “μεθυστική“ επίσκεψη στον αμπελώνα Jean Leon! Μια διαφορετική bodega, ενός πολυταξιδεμένου Σανταντερίνου μετανάστη που δανείστηκε το όνομα του από τον περίφημο γάλο ζωγράφο, και συμμετείχε στις παρέες  του αμερικανικού Χόλυγουντ στη δεκαετία του πενήντα. Frank Sinatra,  J.F Kennedy και Marylin Monroe ήταν τακτικοί πελάτες στον ρεστοράν που άνοιξε στη Ν.Υ μετά από ένα σύντομο και περιπετειώδες πέρασμα από το Παρίσι των υπαρξιστών. Αλλά το όνειρο του ήταν να δημιουργήσει τον καλύτερο αμπελώνα στη χώρα του. Μέτα από πολύ έρευνα κατέληξε στη Καταλονία όπου σιγά σιγά έκτισε το όνειρο του σε γαλλικούς παραμέτρους, στο μικρό χωριό Torrelavit, τον αμπελώνα Τζεαν Λεόν, 50 χιλιόμετρα από το κέντρο της Βαρκελώνης και δέκα λεπτά από το πατριαρχείο της κατατονικής σαμπάνιας/Cava, το San Sadurní de Anoia, στην άμπελοφιλημένη καρδιά του  Penedés. Σήμερα ξεχωρίζει μέσα στους άλλους για την ισορροπία, στυλ και ποιότητα του. Απαραίτητο το ενοικιασμένο αυτοκίνητο και για συνδυασμό με άλλα αξιοθέατα, γιατί οι φτωχές ημερήσιες συγκοινωνίες προς το χωριό, έξη το σύνολο, γίνονται μόνο με λεωφορείο. Αν και μη γελιόμαστε μετά την προγραμματισμένη με τη κυρία Άννα επίσκεψη μέσω του visitas@jeanleon.com, που θα μας στοιχίσει μόνο 10 € το άτομο, θα μας παρηγορήσει μια cata/γευστική δοκιμή κρασιού, με ένα οικολογικό, λαμπερό λευκό, Jean Leon 3055, απαλό και φρέσκο στην αφή, για μοντέρνους πότες, για να συνεχίσουμε με ένα Vinya Palau, tinto crianza του 2009, ένα Merlot γενναιόδωρο, διαυγές, που θυμίζει αγρία φρούτα, για να τελειώσουμε με ένα Gran reserva Vinya Scala 2001, που μετά από δυο χρόνια σε δρύινο βαρέλι και τρία αναπαυμένο στο μπουκάλι το Cabernet sauvignon του, μας γεμίζει τη στοματική κοιλότητα με μια λιχουδιάρικη τανίνη που πολλαπλασιάζει τον ηδονισμό, και τον ρινικό δίαυλο με αρώματα μελιού, σοκολάτας και κάτι σαν γλυκό κουταλιού φυλλωσιάς ευκαλύπτου, για να λαμπιρίσει τέλος την οφθαλμική ίριδα με ένα επίμονο χρώμα κερασί!..

Όπως και να το κάνουμε το καλό φαί και το καλό κρασί δεν έχουν σύγκριση. Αλλά ο νους πρέπει να τραφεί με άλλα νέκταρ. Το μουσείο Miro στο  Monjuic, το παλάτι “de Pedralbes”, το παλιό ψαράδικο λιμάνι port Vell, που τώρα σκέπει το Maremágnum με τα μαγαζιά του, το  Aquarium ή το 3D σινεμά Imax. Τον ζωολογικό κήπο/Zoo με το πάρκο de ciudadela και το χώρο των δελφινιών του για τους ποιο μικρούς. Μια στιγμή! Πρώτα οι κύριοι με την κρασοκατάνυξη, /κι όχι επειδή οι κυρίες δεν το τσούζουν!/, τώρα τα παιδιά με τα ζωάκια στεριανά η θαλάσσια, …που τοποθετούμε ¿Las Señoras? Ναι τις κυρίες εννοώ. Πάμε ξανά βόλτα στα περίχωρα; Γιατί όχι. Πριν παίρνουμε θέση στο ξενοδοχείο που διαλέξαμε στην κατάλληλη περιοχή, ώστε να αποτελέσει άνετο ορμητήριο για τις αποδράσεις μας. Ονομάζουμε δυο από αυτά που μου έχουν κάνει την ποιο συμπαθητική εντύπωση και αναχωρούμε…Το αναπαλαιωμενο Ónix Rambla, στη Rampla de Cataluña 24, τριάστερο, ευχάριστο και κεντρικό. Κτίριο που κερδίζει εντυπώσεις, www.onixramblahotel.com, και τα δίδυμα Petit Palace, το Petit Palace museum, diputación 250, απόλαυση αρχιτεκτονικής έξαρσης του modernista, Enric Sagnier. απαράμιλλη κι όχι ακριβή πολυτέλεια στο νευραλγικό κέντρο, και προσφορά το Petit Palace Barcelona, στην επίσης κεντρική οδό, Roger de Lluria 21, που διαθέτει τετραπλά δωμάτια με κουκέτες, ειδυλλιακό για   νεαρή οικογένεια με “απαιτητικά” παιδιά, www.petitpalace.com .

Από εδώ λοιπόν, διαθέτουμε και τρένο! Rodalies στα καταλανικά, Cercanías στα καστελιάνικα, που παίρνουμε από το Paseo de Gracia ή το σταθμό του Sants για Granollers. Το δίχτυο τόσο του Μετρό όσο και των αναφερόμενων τρένων της Βαρκελώνης είναι από τα ποιό σύγχρονα της Ευρώπης. Απαραίτητος ο εξοπλισμός με χάρτες και των δυό με την άφιξη μας στην πόλη, Στο μοντέρνο και άνετο αεροδρόμιο, που συνδέεται κι αυτό με μετρό με το κέντρο της Βαρκελώνης θα βρούμε το γραφείο τουρισμού ακριβώς στα δεξιά της θύρας αφίξεων . Είχαμε όμως μείνει στο σταθμό του τρένου της Granollers. Από εκεί καλλίτερα να πάρουμε ένα ταξί για να μη μπλεχτούμε, και πάμε στο Roca Vilage, www.larocavillage.com, ένα μακεταρισμένο “χωριό” με μικρές παραμυθένιες βίλες που όμως δεν κατοικούνται από αριστοκράτες ούτε από επτάδες  νάνους αλλά από τους  κυρίους Versace, Hugo Boss, Armani,την κυρία Loewe και τους άλλους, γίγαντες της μόδας. Είναι η μόδα εξορισμένη, ξενιτεμένη στο τίποτα αλλά στα μισά της μισής τιμής …πάντοτε και εφ όσον θες και έχεις ανάγκη να ψωνίσεις, και να ψωνίσεις σ αυτό το επίπεδο. Τουλάχιστον αν είναι να ξοδέψουμε τα χρήματα μας σε ρούχα, καλύτερα να φερθούμε… Outlet! Η “έξυπνη” παρατήρηση, /όπως καυχιέμαι πολλές φορές στον εαυτό μου για να μην   απογοητευτώ από την κοινοτυπία και παρατήσω το ταξιμερολόγιο/, είναι αν έχουμε καιρό και μέσον και ιδιαίτερα τους εκπτωτικούς μήνες, Φεβρουάριο και Ιούλιο, που πέφτουν κι άλλο οι τιμές, να πάμε σ αυτό το χωριό, έστω και μόνο για να γνωρίσουμε καλύτερα και να αγοράσουμε φτηνά αν μας αρέσουν Ισπανικές Μάρκες. Την πρωτοκλασάτη  δερμάτινη Loewe, την Acosta για τις αθάνατες τσάντες της, τον καταλανό της Νέας Υόρκης Custó με το εμπριμέ του γούστο, την αναδυόμενη Desigual, την άγνωστη El ganso, την επίσης άγνωστη αργεντινή La Martina που είναι δύσκολο να δείτε αλλού, την κλασική Purificación Garcia και την οικονομική αλλά   καλόγουστη Bimba y Lola. Η παιδική Nanos, όπως ξέρει καλά η βαφτισιμιά μας, είναι πλήρως αξεπέραστη. Σημειώνουμε ότι εκτός ρούχων προσφέρονται επώνυμες μάρκες με γυαλιά, βαλίτσες, κουζινικά και κρύσταλλα, σοκολάτaδικα, καφετερίες και μπαρ και για τους μικρούς αθλητές, η μεγάλη αποθήκη της Nike, γειτονική στον περίβολο του χωριού. Κι αφού υπάρχουν       άνθρωποι πολύ ποιο έξυπνοι κάποιος θα μου πει. Γιατί να πάμε τόσο μακριά; Το καλύτερο και ακριβότερο μαγαζί  pret a Portet, δηλαδή στα ισπανικά “Alta costura”, το Tot Hom, Balmes 35, www.tot-hom.com, έχει στον παράδρομο Laforja 26, το αντίστοιχο του  outlet! Με έως 70%   εκπτώσεις για όλη τη μόδα της προηγούμενης σαιζόν, το ραντεβού με τη χλιδή δεν είναι πάντα τσουχτερό.

Verdi, εκτός από το μεγάλο μουσικό, είναι ένας από τους ποιο κουλτουριάρικους τοπικούς λαικόδρομους, αρκετά κοντά στο Τοτ-Ηομ στην άνω πόλη, λίγα μέτρα από το  Μετρό Fontana. Πάνω από όλα γιατί εκεί είναι ο έντεχνος κινηματογράφος με το ίδιο όνομα, που παίζει μόνο ευρωπαϊκά έργα σε V.O. Απέναντι του είναι ένα μικρό κατάστημα με νεωτεριστικά φαντεζί δωράκια και μπιζού. Ασημένια, χειροποίητα αλλά και εισαγωγής. Όνομα Freya, και βρήκαμε και το δωράκι της Νίκης, της Μαρίας και της Κικίτσας ! Και μια που είμαστε σ αυτή την περιοχή γεμάτη μπαράκια και κουλτούρ-στέκια, διαλέγουμε άλλο δρόμο  κοντά στην ίδια στάση του μετρό, αυτή τη φορά ένα μικρόδρομο από την άλλη μεριά που μας φυλάσσει δυο τρεις από τις ποιό ψαγμένες εκπλήξεις της διασκέδασης. La calle Lincoln. Επιλέγουμε πρώτα το φαγητό κι αυτή τη φορά ξεχνάμε την τοπική κουζίνα για να καταλήξουμε θρονιασμένοι στο καλλίτερο Κινέζικο Cantones της Βαρκελώνης. Memorias de China, στο Νο 17. Κρυμμένη έκπληξη η ταράτσα του αν δεν είναι κρύα η βραδιά. Παρακαταθήκη στη διακόσμηση και εξαιρετικό το φαγητό απομακρυσμένο από τα αμφίβολα του είδους. Ξεχωρίζουν οι γαρίδες με μπαμπού και μανιτάρια.  Αργά το βράδυ θα καταλήξουμε για ποτό (το φαγητό του χωρίς αξιώσεις), και για όποιον του αρέσει να κουνά τον σκελετό του, στον δίχωρο Otto Zutz, ακριβώς δίπλα στο Νο 15. Νεανικό Hip-hop κλαμπ, για φοιτητικά ξεσπάσματα, αποχαιρετισμούς εργένηδων σε κούλ περιπτώσεις. Κρίμα που η σύγχρονη, αγγλόφερτη ακυοφόρητη μουσική, δεν έχει την ίδια μαγεία που πηγάζει απ τη μεσόγειο του Serrat!

Quizá porque mi niñez                       Μπορεί επειδή η αποθυμιά μου
sigue jugando en tu playa                περιπλανιέται στους γιαλούς σου
y escondido tras las cañas                και μες στις καλαμιές  κρυμμένη
duerme mi primer amor,                    κοιμάται η πρώτη μου αγάπη,
llevo tu luz y tu olor                            φέρνω το φεγγος και τ’ άρωμα σου
por dondequiera que vaya,                όπου βρεθώ και όπου πάω,
y amontonado en tu arena                 κρατώντας στην άμμο φυλαγμένα
guardo amor, juegos y penas…           μαράζι κι έρωτες αντάμα…

… y que le voy hacer, si yo                 …γι’ αυτό, δεν έχει φταίξιμο κανείς

nací en el mediterráneo.                      που ‘χω στη μεσόγειο γεννηθεί.!

Μέρος 2º

Συμβαίνει να μην έχουμε οι άνθρωποι, όλοι, τα ίδια γούστα. Συμβαίνει να μοιάζουμε    αλλά να είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Συμβαίνει σε κάποιον να αρέσει κάτι που στον άλλο να  προκαλεί την ποιο μεγάλη αδιαφορία. Συμβαίνει ψάχνοντας κάποιος να βρει αυτό που ζητά και κάποιος όχι. Συμβαίνει ένας να ψάχνει σωστά κι ο άλλος να πλανεύεται γιατί απλώς δεν έχει βυθιστεί στο θέμα, δεν έχει εισχωρήσει εκεί που πρέπει ή έχει κουραστεί στο ψάξιμο ή απλώς δεν τον ενδιαφέρει. Δέκα ολόκληρα χρόνια έψαχνε ο Οδυσσέας την Ιθάκη. Δέκα χρόνια έψαχνε το πεπρωμένο του, την ύπαρξη του, τη χαμένη του ζωή, ή ένα απλό χάδι απ το γιο του , ένα φιλί της Πηνελόπης ή χίλιες απαντήσεις σε χίλια γιατί. Και τους βρήκε. Τον Τηλέμαχο, την Πηνελόπη, τις απαντήσεις ανάμεσα απ τους αιώνες, την Ιθάκη, γιατί εκεί βρισκόταν, εκεί υπήρχαν όλο αυτό το καιρό περιμένοντας τον…

Στη Βαρκελώνη περιμένουν κάποιον να τους συναντήσει, οι δεντρόφυτοι κάθετοι δρόμοι της που οδηγούν όλοι στη θάλασσα. Οι μεγάλοι της παράλληλοι που τη διασχίζουν. Η προσεγμένη αρχιτεκτονική και η ευθύγραμμη ρυμοτομία της, δίνουν ένα κοσμοπολίτικο αέρα που στα μόρια του μεταφέρει ένα απίστευτα αρμονικό κομφόρ. Το Pueblo español στα εκατό μέτρα από το μετρό, Plaza España, ανεβαίνοντας προς το Monjuic, είναι ένα τεχνητό οχυρωμένο χωριό που αναπαριστά όλη την χώρα. Οι δρόμοι του, οι πλατείες του, οι γωνιές του, τα κτίρια και οι εκκλησίες του, τα παρκάκια, τα παγκάκια, είναι απόλυτη απομίμηση από όμορφες γωνιές της Ισπανίας. Απ τη Βαρκελώνη. απ τη Μαδρίτη, την Αραγονία ή την Ανδαλουσία. Είναι ένα μέρος για να περάσει κανείς ένα ηλιόλουστο απόγευμα περπατώντας στα δρομάκια του, αγοράζοντας στα μικρομάγαζα η ακούγοντας φλαμένκο στο Tablao de Carmen, www.tablaodecarmen.com, ένα δροσερό βράδυ. Αν και ελαφρά τουριστικό το Tablao είναι το μοναδικό που προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσεις ένα καλό θέαμα, ιδιαίτερα εάν τύχει να εμφανίζεται κάποιο αυθεντικό γκρουπ ή να παρουσιάζεται κάποιο από τα φεστιβάλ φλαμένκο που διοργανώνεται τακτικά   εκεί. Μιλάμε για φλαμένκο γενικεύοντας τον όρο γιατί ούτε είναι ο χώρος ούτε ο χρόνος, για να αναλύσουμε τους ατέλειωτους δρόμους που διασχίζουν το σύμπλεγμα παραδοσιακής μουσικής και χορού ιδίως της νότιας Ισπανίας. Για την ευκαιρία θα αναφέρω μόνο μια ιδιοτροπία που αρμόζει στο θέμα μας. H rumba flamenca είναι ένας τύπος/Palo, Flamenco που έχει επηρεαστεί πολύ από την κουβανική ρούμπα. Χρησιμοποιεί ιδίως φωνητικά με παλαμάκια και συνεχή χορευτική κίνηση, συνοδευόμενη από κιθάρα και καστανιέτες. Οι τσιγγάνοι της Βαρκελώνης την εισαγάγουν την δεκαετία του πενήντα στην Καταλονία, προσαρμόζοντας κι άλλα μουσικά όργανα, τονίζοντας την με νότες ροκ & ρολ, και προσθέτουν τόσο καταλανικούς όσο και ρομά (Καλέ) στίχους, φτιάχνοντας ένα ανεμοστροβιλικό ρυθμό ψευδοφλαμένκο, με το όνομα Rumba Catalana. Σημαντικός εκπρόσωπος της ο Perret, αλλά για να αγοράσουμε δίσκους θα έλεγα σίγουρα, κάτι σε ελαφρότερο μοτίβο, ή rumba fusión, όπως των αδελφών Muñoz ( Estopa), Ojos de brujo και Manu Chao αν και όσοι γνωρίζουν το είδος σίγουρα θα έχουν ακούσει τους Gipsy kings και τους Manolos. Στο ειδικό site, festivalesflamencos.blogspot.com.es, που πληροφορεί για σχεδόν όλα τα φεστιβάλ φλαμένγκο της Ισπανίας, θα βρούμε πληροφορίες και για το φεστιβάλ Ciutat vella, www.ciutatflamenco.com που γίνεται κάθε χρόνο στη Βαρκελώνη γύρω στο Μάη. Τα    φεστιβάλ της πόλης όπως,  κιθάρας, τζαζ η cajón flamenco θα τα βρείτε σ’ αυτή τη διεύθυνση. www.theproject.es/es/festivales.

Αφού η συζήτηση ήρθε στη μουσική, κάτι που λατρεύω αλλά μου έχει τραυματίσει το Ego, γιατί ποτέ δεν κατόρθωσα να γρατζουνίσω έστω μια κουτσή κιθάρα, ας ακούσουμε ένα από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές της περιοχής. Θα ’λεγα καλύτερα τον τροβαδούρο μουσικό και μελωδικό ποιητή, λατρεμένο όχι μόνο από τους τοπικιστές εθνικιστές που κατοικούν αυτή τη πόλη αλλά από όλους τους κατοίκους της χώρας, της Λατινικής Αμερικής αλλά και της Ευρώπης. Don Joan Manuel Serrat! Το τραγούδι Mediterráneo είναι ύμνος όλης της μεσογείου κι όχι μόνο εαυτής, και το palabras de amor/αγάπης λόγια, το έχουν τραγουδήσει οι σπουδαιότεροι εγχώριοι τραγουδοποιοί, μεταξύ άλλων η κλασική Montserrat Caballé, η ντίβα Ana Belén και ο χειμαρρώδης Joaquín Sabina. Δεν υπάρχει καμιά πρόθεση να ασχοληθώ άλλο με την τοπική μουσική γιατί η γλώσσα είναι κακόφωνη /σε κραυγαλέα και τραυματική αντίθεση με τα Ισπανικά/και δεν τέρπει, και αφ ετέρου γιατί θα μου άρεσε κάποια στιγμή να αφήσω περιθώριο για ένα ολόκληρο αφιέρωμα πάνω στην Ισπανική έντεχνη μουσική που κακά επίσης τα ψέματα,  δεν φτάνει ούτε στο δακτυλάκι της ομότεχνης και αδικημένης Ελληνικής.

Ξέρω ένα στέκι περίεργο για να γλυκάνω την πίκρα μου γι’ αυτό που είπα. Αλλά πριν και μια που βρισκόμαστε στο Pueblo Español, κατηφορίζοντας ελάχιστα περνάμε από τον πολιτιστικό πολύχωρο  Caixa Forum που κατέχει το κτίριο όπου βρισκόταν ένα παλιό εργοστασίου υφασμάτων και τώρα είναι χώρος εκθέσεων, παρουσιάσεων, βιβλιόχωρος και μουσικόχωρος για κοντσέρτα, αξίζει τον κόπο. Το ζαχαροπλαστείο λοιπόν που έλεγα, δεν κρατιέμαι, είναι πάνω απ την αστική ζώνη της Βαρκελώνης, πάνω απ τη Diagonal. Οι υψηλές περιοχές της πόλης θεωρούνται αυτές που ορίζονται από την πλατεία Francesc Masiá ως την βουνοπλαγιά και το Tibidabo. Οι κύριες περιοχές των πλεοναζόντων σε παράδες κατοίκων είναι οι, Bonanova, Pedralbes ή  Sarria. Για να τις ταυτίσουμε με Αθήνα θα λέγαμε, Ψυχικό, Μαρούσι η Κηφισιά. Αν και είναι σχετικά κοντά στο κέντρο σε σύγκριση με τις αντίστοιχες Αθηναϊκές θα ήταν προτιμότερο να τις εξερευνήσουμε με αμάξι γιατί δυστυχώς είναι απαράδεκτα  συγκοινωνιακά συνδεδεμένες, παρ όλο που το δίχτυο του μετρό είναι από τα ποιο πυκνά της Ευρώπης. Αμάξι λοιπόν και σε πέντε λεπτά από την πλατεία όπου είχαμε κάνει παύση, θα βρεθούμε στο Baixas, στην οδό Muntaner 331, έναν από τους ποιο ονομασμένους δρόμους της πόλης. Το μαγαζί είναι από τη μια μεριά ζαχαροπλαστείο κι απ την άλλη καφέ αλλά και εστιατόριο που διαθέτει δελεαστικό μεσημεριανό μενού. Ένα παστέλ Baixas/Sacher για πρωινό η απογευματινό, αλλά και για επιδόρπιο. Φτιάχνει και τα ποιό ποικιλόμορφα “γλυκά“ panellets. Με κουκουναρόσπορους, με καρύδα, με αμύγδαλα ή με λεμόνι. Το κάστανο με ζύμη κρέμας και σοκολάτας ουφ!/Castañada con mazapán y chocolate… Τα panellets είναι μικρές γλυκές μπουκιές, φτιαγμένα με μια ζύμη από τριμμένο αμύγδαλο, τριμμένη λεμονόφλουδα, ζάχαρη και αυγό. Πουλιούνται συνήθως στην Castañada, τη γιορτή των αγίων πάντων, τη πρώτη Νοέμβρη αλλά τα κρατούν κι έως τα Χριστούγεννα. Τα ποιό φημισμένα μαγαζιά τα πουλούν όλο το χρόνο. Για γλυκά δώρα είναι ότι πρέπει. Αν για δώρο προτιμά κάποιος σοκολατάκια, στην ίδια Pastelería φτιάχνουν τα καλύτερα της Βαρκελώνης. Ξαφνικά άναψε το πανούργο Ελληνικό λαμπάκι που σκαρφίζεται απολαύσεις… Λες μετά το Camp Nou, ή το Palacio Pedralbes ή τη βόλτα στα μαγαζιά της Diagonal, να πάμε για μενού στο Baixas; Κι αφού μας αφήνουν να διαλέξουμε σαν επιδόρπιο ένα από τα γλυκά τους και το μενού περιλαμβάνει και έναν αυθεντικό εσπρέσο…! Και μετά φεύγουμε φορτωμένοι με σοκολάτακια και πανεγιέτς και τουρόνες για δωράκια αλλά και για τα βράδια στο ξενοδοχείο με ένα ποτηράκι μοσχάτο/moscatel από το Sitges ή μια κόπα cava Brut, με προτίμηση το Recaredo, La gramalla ή το εμπορικό Juve y Camps. Προσωπικά δεν συγκρίνω την καταλανική Κάβα με τη γαλλική σαμπάνια. Το πρώτο είναι αψύ, οξύ, βίαιο, πεζό, σε ολοφάνερη αντίθεση από την απαλότητα, ισορροπία, φινέτσα και ευγενικότητα της σαμπάνιας.

Αυτοί που προτιμούν ένα αυθεντικό παγωτό πριν από μια σοκολατίνα, έπρεπε να είχαν διαλέξει άλλο ρούμπο. Κατεύθυνση λοιπόν ξανά προς το παρεξηγημένο Pueblo Sec, το λέει και το όνομα του /ξεροχώρι/και τη περιοχή του Parallel. Εκεί σε ένα μικρό κάθετο δρόμο, Parlament 56, που βγαίνει στην οδο Urgel και τη ronda sant Antoni, βρίσκεται η orxateria Sirvent. Υπάρχει κι άλλο μαγαζί σχετικά κοντά στο Baixas, αλλά το ορίτζιναλ είναι αυτό που πάμε. Όταν ανοίγει η εποχή της Orchata/ Τσιντσιφόγαλο εκεί προς την άνοιξη, ο κόσμος κάνει αριθμημένη ουρά για να πιει ένα ποτήρι η να πάρει για το σπίτι. Άλλοι για να φάμε το παγωτό μας. Κι όταν κρυώσει ο καιρός και αναμένονται οι γιορτές των Χριστουγέννων τότε η ουρά αναδιπλώνεται για αυτούς που θέλουν να αγοράσουν για δώρο ή για το σπίτι, Turrones! Το Turrón είναι μια ταμπλέτα σαν μια τεράστια σοκολάτα. Βαλενσιάνικης προέλευσης καταναλώνεται τα Χριστούγεννα σε όλη την χώρα. Είναι μέσα στα ποιο “αναπόφευκτα” έθιμα γι’ αυτούς που θέλουν να κρατήσουν τη σιλουέτα. Τα πρωτοποριακά και ποιο φημισμένα είδη είναι δυο. Xixona και Alicante, Duro και blando, το πρώτο σκληρό και με κομματιαστά αμύγδαλα σαν το δικό μας σκληρό μαντολάτο, το άλλο μαλακό με τριμμένα αμύγδαλα σαν το δικό μας χαλβά. Τώρα ξεφύτρωσαν κι άλλα είδη ποιο μοντέρνα όπως Yema/κρόκος, σοκολάτα η Mazapán de frutas/ζύμη με φρούτα και συνεχώς ανανεώνονται. Μοναδικό χειροποίητο Turrón θα δοκιμάσετε και θα αγοράσετε επίσης στο γνωστό μας Baixas η σε άλλα ειδικά πόστα ιδιαίτερα στο κέντρο.

Τα δώρα των Χριστουγέννων τα φέρνουν στη Βαρκελώνη όπως και στις άλλες περιοχές οι μάγοι στις έξη Ιανουαρίου. Η αμερικανική επίδραση έφερε τον Papa Noel την παραμονή των Χριστουγέννων αλλά οι εγχώριοι έχουν και τον Caga Tió που αντί για βράδυ ντυμένος Αι Βασίλης, έρχεται μεσημεριάτικα μεταμφιεσμένος σε ανθρωπόμορφο κούτσουρο “αφοδεύοντας“ ευτελή δώρα για τους ποιο μικρούς. Δεν έχουν άδικο όσοι χαρακτηρίζουν τους Καταλανούς σαν τους ποιο τσιγκούνηδες της Ιβηρικής και όχι μόνο. Βέβαια η Βαρκελώνη είναι υπεράνω μικροαποστροφών. Πάνω απ όλα γιατί ο επισκέπτης αν το επιθυμεί μπορεί να βρει ότι δώρο θέλει και  να ξοδέψει όσα θέλει για να το αγοράσει. Κι όχι μόνο στα μεγάλα καταστήματα όπως το Corte Ingles που προσπαθεί να σκιάσει τα Harolds, αλλά σε ψαγμένα μαγαζιά που το shopping η    έστω απλώς το χάζεμα είναι απόλαυση. Για είδη διακόσμησης, το “Il ET Lá”  είναι γλύκα στο passatge sert 5, στο  ensanche derecho κοντά και νότια από τη Sangrada familia. Μοναδικά    design από διαφόρους σχεδιαστές, μικροαντικείμενα, μικροέπιπλα, φωτισμός, γκαλερί με πίνακες και φωτογραφίες. Επειδή σε όλους μας αρέσουν τα ωραία έπιπλα, στo “elegante” τμήμα της λεωφόρου Diagonal, αφήνοντας το Πασέο ντε Γκράθια πίσω μας, θα βρούμε την “Pilma” και το “Hábitat”. Για χειροποίητα διακοσμητικά  και όχι μόνο, λατινοαμερικάνικης προέλευσης, στο Incas Arte-Sano, baixada de la libreteria 9, δίπλα στην  plaza sant Jaume στο κέντρο του Barrio Gótico. Για βιβλιόφιλους και μουσικόφιλους μεγάλες συλλογές βιβλίων και δίσκων στο casa de Libro, Paseo de Gracia 62, και στο Fnac στη plaza Catalunya (υπάρχει και δεύτερο στις στοές  L’ Illa , Diagonal 55). El día del libro/ Η μέρα του βιβλίου, συμπίπτει με την ημέρα του πολιούχου της Καταλονίας, αγίου Γεωργίου στις 23 του Απρίλη. Η πόλη γεμίζει με πάγκους γεμάτους,      ιστορία, γεωγραφία, πολιτική και λογοτεχνία. Το έθιμο λέει ότι πρέπει η “φεμινα” να χαρίσει ένα βιβλίο κι ο άνδρας να της ανταποδώσει ένα τριαντάφυλλο.

Οι αρουραίοι των βιβλιοθηκών στους οποίους αραιά με περικλείω, έχουμε την Biblioteca de la universidad, στο πανεπιστήμιο Βαρκελώνης, gran vía 585, με πάνω από 650 χιλιάδες τόμους, και το  Archivo de la corona de Aragón, Almogavers 77, περιλαμβανόμενο στα τρία σπουδαιότερα μεσαιωνικά αρχεία της Ευρώπης, και είναι στη διάθεση των επισκεπτών για οποιανδήποτε διευκόλυνση και εύρεση πληροφοριών.

El Barrio Gótico, είναι το ιστορικό και τουριστικό κέντρο της Βαρκελώνης. Συγκεντρώνει όλη τη γοτθική αρχιτεκτονική της πόλης, ανάμεικτη με τις πολιτικές επιδιώξεις της σημερινής κοινωνίας των αλμογαβάρων. Στην πλατεία Sant Jaume συγκεντρώνονται οι καταλανοί κάθε φορά που θέλουν να γιορτάσουν κάτι, να ζητήσουν κάτι, να δηλώσουν ή να προτείνουν κάτι. Είναι ο τόπος εορτασμού της εθνικιστικής τους επετείου στις 11 Σεπτέμβρη αλλά κι ο τόπος απονομής κυπέλων, τρόπαιων ή επαίνων στα κατορθώματα της εκάστοτε ποδοσφαιρικής συντροφιάς του Κρούιφ η του Μέσσι. Η παλιά πόλη που ξαπλώνεται τριγύρω από τις Ramblas, συμπληρώνεται με τις κουλτουριάρικες περιοχές της santa Catarina, τη Ribera και το Borne, που εκτείνονται δεξιά απ’ τη Via Layetana. Στα αριστερά της Ramblas και πίσω από την αγορά, απλώνεται η “σκούρα” και αμφίβολη περιοχή του, El Raval. Γι αυτή θα αναφέρουμε με ιδιάζουσα προσοχή, μόνο κάποια πολύ απαραίτητα σημεία. Όπως το Antic Forn, pintor fortuny 21, προσκείμενο στο μουσείο τέχνης ΜΑΚΒΑ, με ξυλόφουρνο και φουφού για μια σαλάτα και κρέας ή ψάρι στα κάρβουνα ή για μια “calçotada” το χειμώνα. Σημειώνουμε: Φρέσκα πράσινα κρεμμυδάκια ψημένα στα κάρβουνα και σερβιρισμένα σε κεραμίδι, με συνοδεία της ιδιαιτάτης σάλτσας romesco. Στον πλαϊνό δρόμο της αγοράς, Carmen 28, μας περιμένει  η γωνιά της Αραγονίας/ Rincón de Aragón, για chipirones con habitas/καλαμαράκι με φρέσκα κουκιά, conejo con caracoles/κουνέλι με σαλιγκάρια, και το τυπικότατο πρωτογενές ternasco/αρνάκι ξεροψημένο στο φούρνο. Συνοδευμένα με ένα τίντο marboré, του αμπελώνα Pirineos ή το Secastilla του αμπελώνα,Viñas de Vero, δυο από τα υπέροχα κρασιά της Αραγονίας, D.O Somontano όπως λέγεται αυτή η υπέροχη οινοπαραγωγική γωνιά. Για τα aperitivos/ορεκτικά, ένα Gewurztraminer ή ένα Enate Chardonnay, fermentado en barrica/παλαιωμένο σε δρύινο βαρέλι, θα έπειθε τον ποιο απαιτητικό για την υπεροχή του. Ποιο βαθειά στη καρδιά του Raval, θα το ριψοκινδυνεύσουμε μόνο και μόνο για να επισκεφτούμε το casa Leopoldo, sant Rafael 24, συνηθισμένο στέκι του φημισμένου συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος, Manuel Vázquez Montalbán, πλαστουργός του επιθεωρητή Pepe Carvalho, όπως κι ο συντοπίτης μας Πέτρος Μάρκαρης έπλασε τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο, για να απολαύσουμε όπως ο ίδιος,  buñuelos de bacalao / ψαροκροκετες, huevos con jamón/αυγά με χοιρομέρι, κι ένα  arroz de sipionets y alcachofas/Λεοπολδική παέλια με αγκινάρες και baby σουπιές. Τόσο για την Paella όσο και για το Jamón απαιτείται ιδική μνεία και θα αναφερθούμε κάποια στιγμή σε άλλα οδοιπορικά σχετικά με τηValencia, τη Salamanca, τη Huelva η την Extremadura απ’ όπου προέρχονται. Πριν αφήσουμε το Raval έχουμε ένα τελευταίο ραντεβού με το Palacio Guell στην οδό, Νou de la Rambla .

Διασχίζοντας ξανά τις Ramblas και το barrio Gótico, και αφού έχουμε δει και απολαύσει από προηγούμενες μέρες την Catedral, και την plaza san Jaime, την plaza real και την πολυκοσμία της  puerta de Angel με τα θορυβώδη μαγαζιά (που αν ήταν ποιο στενά θα θύμιζε μοναστηράκι), θα ‘θελα να πάμε χαμηλά, στο δρομάκι Aviñón ή καταλανιστί  “carrer avinyó” για ένα περίεργο μεσαιωνικό περίπατο.

Στο Νο 1 της οδού γωνία call 2, μια δυσεύρετη παλιά Sombrerería/πιλοπωλείο  με το όνομα Obach μας καλεί να πάρουμε ενθύμιο ένα ωραίο σομπρέρο ή μια αυθεντική boina/μπερές. Λίγο μετά, στη γωνία με την οδό Ferran 37, που συνδέει τις Ramblas με τη plaza sant Jaume και είναι από τις ποιο τουριστικές της πόλης, βρίσκεται, το Espadrilles Barcelona, με πάνινες παντόφλες/ εσπαντρίγιες, του Tony Pons. Αν και η αυθεντική Alpargatería προβάλει στο επτά της Avinyó. “La manual  Alpargatera”, από πολλά χρόνια φτιάχνει χειροτεχνικές παντόφλες και σανδάλια. Γωνία με τη baixada de Sant Miguel, στο Νο 9, είναι το Gran café, για μια μικρή στάση αν θέλουμε να πάρουμε κάτι σε ένα νεοκλασικό μοτίφ χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, γιατί τις απόλυτες απαιτήσεις θα τις βρούμε μπροστά μας όπου μας περιμένει το Pitarra, Avinyo 56, για ένα αστικό καλό κυνήγι, jabalí/αγριογούρουνο, perdiz/πέρδικα, αλλά και liebre/λαγό. Τo οικείο του suquet /είδος κακαβιάς σε στυλ Cadaques, μας οδηγεί σε άλλες φίνες γεύσεις. Διαλέγουμε απ’ την ίδια περιοχή ένα Castell de Perelada, τίντο από το Amburdan, στα ενδότερα της Costa brava, που μπλέκει αρμονικά με κυνηγητικά στιφάδα! Εγκαινιασμένο το 1890 σαν ρολογάδικο, από τον ποιητή και πεζογράφο Frederic Soler, αποκαλούμενο Pitarra, πρωτεργάτη του τοπικού θεάτρου, διατηρεί ακόμα στην διακόσμηση του, αντικείμενα του 19^ου και 20^ου αιώνα, ιδίως τα αυθεντικά ρολόγια κληρονομιά της εποχής του ως ωρολογοποιείο. Υπογραμμίζουμε στον τουριστικό μας χάρτη “Μη ξεχαστούμε  και χαθεί η ευκαιρία να απολαύσουμε το Πιτάρρα, ένα από τα ατόφια της πόλης” και ρίχνουμε μια σύντομη ματιά σε άλλα δυό αξιοπερίεργα της avinyó.. Την Veintinueve στο νούμερο 29, όπως λέει και το όνομα της, με μόδα δεύτερο χέρι για τις δύσκολες εποχές που περνάμε και το ξενοδοχείο Catalonia Avinyó στο No 16. Μοντέρνο, μινιμαλίστ, ντιζαϊνάτο, τριάστερο ξενοδοχείο, οικονομικό και άριστα τοποθετημένο με Jacuzzi στην οροφή αλλά και μικροπισίνα με ξεχωριστή θέα στη Βαρκελώνη. Το ζενίθ της πλακόστρωτης Aviñon, στο Nº44, το “Ca la Mercé”, δεν φαίνεται με σημερινά μάτια. Γιατί στη θέση του, ξεπροβάλει το ίδρυμα και σχολή Ferrer y Guardia, και η γαστρονομική τους συνεισφορά γαστρονομικής απλότητας, το μπαρ “L’espai”. Αν πάτε, ζητήστε να ανεβείτε την εσωτερική σκάλα για να βγείτε στο μεσοπάτωμα, κι ίσως αντιληφθείτε ότι αυτό το περιβάλλον ζωγράφισε ο χαιρέκακος Pablo κατά κόσμον  Picasso, στον πίνακα σταθμό του προτοκυβισμού, “Las señoritas de Aviñon”. Το No 44, αλλά και το No 26 ήταν οίκοι ενοχής στις αρχές του 20^ου αιώνα στο κακόφημο της εποχής δρομάκι. Στο γειτονικό σοκάκι, με το όνομα, calle Mercé στον αριθμό 3, είχε το   εργαστήριο του ο στριφνός “γείτονας” Pablo… Ο πίνακας σήμερα δεν έχει τιμή και βρίσκεται στο MOMA της Νέας   Υόρκης.

Η σάουνα είναι λένε φινλαδική, αλλά στη Βαρκελώνη είναι δωρεάν τον Αύγουστο. Είναι τόση η υγρασία που με έναν απλό αυγουστιάτικο περίπατο, μπορείς να λουσθείς μέχρι τα ακροδάχτυλα. Η γνώμη μου είναι ότι κάνει ποιό ενοχλητικό το κρύο το Φλεβάρη, παρά τους άλλους χειμερινούς μήνες, αλλά αυτή την εποχή υπάρχει το καρναβάλι του Sitges, οπότε; Εξαιρώντας ή μη αυτούς τους μήνες, ο οποιοσδήποτε μπορεί να είναι κατάλληλος για μια βόλτα στη Βαρκελώνη. Δεν είναι αναγκαίο να είναι καλοκαιρινός γιατί οι παραλίες της δεν πληρούν την παραμικρή  διεκδίκηση. Εκτός και αν ανεβούμε ως την Costa Brava αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και θα το ψάλουμε άλλη ώρα. Η μεσογειακή αύρα και η προστασία των κοντινών οροσειρών προτείνουν μάλλον για καλύτερη επίσκεψη Μάιο, Ιούνιο, Σεπτέμβρη η Οκτώβρη. Αν η επίσκεψη είναι προγραμματισμένη για τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές μην αμελήσουμε να περιπλανηθούμε στην λεωφόρο της Catedral και στα προσκείμενα δρομάκια όπου από το τέλος Νοέμβρη και ως την παραμονή των Χριστουγέννων στήνεται η Fira de Santa Lucia. Από τα μέσα του 18^ου αιώνα, πλανόδιοι σαν τους προγόνους του Gaudí, και πάγκοι γεμάτοι με κάθε λογής γιορτινά δώρα, παρέχουν την ευκαιρία στον επισκέπτη να ευφρανθεί και να σεργιανίσει ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα στολίσματα, παραθέτω, www.es.firadesantalucia.cat.

Ο κεντρικός σταθμός βρίσκεται στην περιοχή του Sants, αλλά φεύγουν τρένα κι από το Paseo de Gracia ή την Estación de Francia. Το AVE, η ισπανική υπερταχεία αργεί 2 ώρες και 45 λεπτά μέσο όρο για την Μαδρίτη. Εξήμιση  για το Παρίσι. Το Cercanías πάει σε μισή ώρα Sitges, σε μιάμιση στο μουσείο του  Salvador Dalí στην Figueras. Ενώ η Μαδρίτη είναι η μητρόπολις των μουσείων αλλά και γενικά η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ιβηρικής η Βαρκελώνη έχει να παρουσιάσει ελάχιστα μουσειακά ενδιαφέροντα. Πιθανώς το μουσείο Miró εκτός αυτού του Dalí που όμως δεν βρίσκεται στη πόλη άλλα στο Figueras, μια ώρα βόρεια, είναι το μόνο που πληροί τους όρους για προσωπικές διεκδικήσεις. Σαν νεωτερισμοί παρουσιάζονται τα ιδιάζοντα μουσεία Ερωτισμού και Κόμικς. Για ψαγμένους και μειονότητες το σύμπλεγμα Atarazanas και Museo Maritimo εγκλωβισμένο ανάμεσα στα μεσαιωνικά τείχη του XIV, διαφέρει όπως επίσης διαφέρει η “Llotja de Barcelona”, Paseo de Isabel II No 1, κτίριο του 15^ου αιώνα που αν και δεν  είναι ακριβώς μουσείο, στεγάζει το εμπορικό επιμελητήριο και την ακαδημία καλών τεχνών. Τα σαλόνια και οι διάδρομοι του είναι διακοσμημένα με τοιχογραφίες του Πέρε Μουντανυά, προσωπογραφίες διανοουμένων και επιφανών και πλήθος αγαλμάτων κόπιες της κλασικής και μεταγενέστερης εποχής. Τα κέρινα ομοιώματα διεκδικούν το τρόπαιο του χειρότερου μουσείου στη Βαρκελώνη.

Αντίθετα η πλούσια προσφορά σικ διασκέδασης δίνει στην Βαρκελώνη το δικαίωμα αξιώσεως του τρόπαιου της ποιο “In & confort” ευρωπαϊκής πόλης του 21^ου αιώνα. Και για να πλέξουμε το ανάλογο εγκώμιο της σκαρφιζόμαστε ένα ιλαρό και εύκολο Quiz που νομίζω ότι της ταιριάζει απόλυτα…

Για τίτλο: Που θα πήγαινα, με ποιον σ[ αυτή τη πόλη!

-Semproniana, Rosellón 148, για ένα menú που η τιμή του είναι ίση με την ηλικία μας! …με έναν πολύ νεαρό φίλο.

-Gorria, Diputación 421, για σοβαρές υποσκιερές συζητήσεις κι  ένα απίθανο κλασικό ολκής περιβάλλον! με έναν επιχειρηματία!

-Táktica berri, Valencia 169, γιατί εδώ το chuletón το παλεύεις και στη μπάρα! με έναν φουλ ματεριαλιστή!

-Charcutería Valentín, Diputación 301, για ορντέβ αλλαντικά αλλά και για να πάρουμε σπίτι! με ένα μεζεκλή!

-La Vinya del Señor, Plaza Santa Maria 5, για κρασοκατάνυξη στη μικρή Catedral, με ειλικρινή –συνήθως ψεύδονται- οινογνώστη!

-O’ centollo, Rosellón 204, για να ακριβοπληρώσει τις καβουρομάνες και το albariño! με έναν νεόπλουτο!

-La fira, Provenza 171, για ποτό, χορό και μουσείο λούνα Παρκ! Κοντά στο Táktika! με ένα μερακλή!

-El Trapío, Esperanza 25, για δείπνο και μόνο στη καλοκαιρινή λιμνούλα με τα νούφαρα! με ρομαντική παρέα!

-Can Paixano, Reina Cristina 7, λίγα φράγκα και πολύ όρεξη για άγαρμπα τοστ και κάβα σχεδόν χύμα! με σακιδιοφόρο!

-Cal Pep, Plaza de les olles 8, για “cocina de autor” στο Borne! με νεαρή/νεαρό τουρίστα που γνωρίσαμε!

-Al máximo, Assaonadors 25, για κοκτέιλ, Jin bonique, mojito ή margarita σε περιβάλλον γκέι! με φίλο ή φίλη γκέι!

-Laie Librería Café, Pau claris 85, για καφέ, μενού, ή βιβλιοφαγία! με κουλτουριάρικη παρέα!

-Casa Calvet, Caspe 48, γεύμα barroco, κτίριο μοντερνίστα του Gaudí! με έναν νοσταλγικό αρχιτέκτονα!

-Dry Martini, Aribau 162, για δωδεκάχρονο Scotch και Dry Martini! με έναν κλασικό πότη άλλης εποχής!

-Can Punyetes, www.canpunyetes.com, για τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα! με έναν ενδημικό καρβουνιάρη!

-Vell Sarriá, Mayor de Sarriá 93, για την κ α λ υ τ ε ρ η Paella στη Barcelona! με έναν πολυταξιδεμένο!

-Asador de Aranda, Avenida del Tibidado 31, Μετά το ψητό αρνάκι σε ένα παραμυθένιο κτίριο, ένα ποτό με ατέλειωτη θέα στη πόλη από το διπλανό Mirablau, plaza doctor Andreu s/n!  με ένα κυριλέ ζευγάρι!

– Και φινάλε στο Palau de la Música, Palau de la Musica 4-6, www.palaudelamusica.org, με όλους τους φίλους της καλής μουσικής για ένα aperitivo πριν την παράσταση και απέραντο    ενθουσιασμό για ν’ ακούσουμε όλοι μαζί το Joan Manuel Serrat να μας σαγηνεύει με την μουσική του ποίηση!!

…Palabras de amor sencillas y tiernas.                … Αγάπης τρυφερά λόγια,  κι απλά
que echamos al vuelo por primera vez,               που προφέραμε στον αγέρα πρώτη φορά,
apenas tuvimos tiempo de aprenderlas               αμέστωτοι έφηβοι κι ανήξεροι
recién despertábamos de la niñez.                       που μόλις είχαμε ανοίξει τα φτερά!

Se ha publicado en el periódico Aixmi el Jueves 18 de Junio 2015