Fleur-de-sel ή ΑΦΡΙΝΑ απ’ τη Λαγκούνα!
…αν προσπαθήσει ο καθένας μας να επαναλάβει επανωτά το αρχαιοελληνικό “αλς” τρεις και τέσσερις φορές θα ανακαλύψει πως  μετατρέπεται χορταστικά και διασκεδαστικά σε σαλ και η τελική ακουστικότητα είναι η ίδια.: Αλς, αλς, αλς,αλς, σαλ, σαλ, σαλ, σαλ… Εκπληκτικό! Η κάνω λάθος?

Αφιέρωση, …στην ευαίσθητη κυρία μου Κι ύστερα, καλή μου φίλη, -οριστικά-, νομίζω πως αυτό που εκπλήρωσα με ευαισθησία στον εφήμερο βίο μας ίσως να ήταν η δογματική μου αφοσίωση σε κάποιον. -Σε σένα; – Κι όχι μόνο σ’ εσένα-. Μόνο που ήσουν απ’ όλους η μόνη που λιγότερο το διεκδικούσες. …χωρίς ανταλλάγματα. Δίχως προσμονές. Ανεπίσημα. Ένα απόσπασμα από ότι σου ανήκει να δωρίζεις, -Την έγνοιά μου-. Ίσως να ήτανε προάσπιση και εμμονή σε κάτι. -Σε σένα-! Υποχωρώντας στα χνάρια της βαρυσήμαντης απουσία σου… Γιατί όχι! Τίποτα δεν σου καταλογίζω…εν-τέλει…τα θετικά μόνο Τα αβέβαια πάντοτε τα ‘παίρνε ο άνεμος, και θα […]

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ κι Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ, Μια ΑΙΧΜΗ-ρή Αλληγορία
«Δεν αμύνομαι επωνυμιών, τίτλων ή πολιτικών πεποιθήσεων,
αμύνομαι της ελευθερίας του λόγου σαν πολιτικό δικαίωμα»
                                                                                      R d F

Ερευνώντας στις ιστορικές αμφισβητήσεις του κόσμου.

                      Θεοδοσιούπολις – Κωνσταντινούπολη-Αθήνα-Ρώμη-Βαλένθια…

                   Το 138 της μ. ε. ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας που μόλις είχε ανέβει στο θρόνο της Ρώμης, Αντωνίνος ο Ευσεβής έβαλε την πρώτη πέτρα στα θεμέλια μιας καινούργιας πόλης στα μεσογειακά παράλια του Λεβάντε, 25 χιλιόμετρα από την αρχαία Έδετα, πρωτεύουσα της ιβηρικής φυλής των Εδετάνων. Η πόλη πήρε το όνομα Valentia. Σήμερα η κομψή μεγαλούπολη Valencia, είναι η τρίτη σε πληθυσμό και μια από τις πιο εξελιγμένες και κοσμοπολίτικες πόλεις της Ισπανίας.  

“Γεννηθείσιν άνωθεν!”   … Νάπολη η πιο Ελληνική πόλη της Ιταλίας!
Υπάρχει στη Νάπολη, -στη πιάτσα Sanazaro-, μια αγαλματένια σειρήνα που οι ντόπιοι ονομάζουν Partenope, “Παρθενόπη”. Στα μυθολογικά χρόνια της μεσογείου ήταν μια από τις σειρήνες που θέλησαν να πλανήσουν τον Οδυσσέα αλλά επειδή απέτυχαν να παγιδευόσουν τον ήρωα έτυχε της Παρθενόπης να θυσιαστεί πέφτοντας στην αγκαλιά των κυμάτων που την έφεραν νεκρή στις αμμουδιές της Καμπανίας. Εκεί στο μέρος που βρέθηκε νεκρή η καλλονή σειρήνα έχτισαν οι εγχώριοι ψαράδες -ως εικός, από τους πρώτους αποίκους της μεγάλης Ελλάδας-, τον αρχικό οικισμό  που στη θύμηση της ονόμασαν Παρθενόπη.  

Ερευνώντας στις ιστορικές αμφισβητήσεις του κόσμου.
Η ακοστολόγητη συμβολή αγνώστων Ελλήνων στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο
           Γιορταζόταν τα Χριστούγεννα σ’ όλα τα σπιτικά και ξεπρόβαλλε ο καινούργιος χρόνος του 1938 -σιγά σιγά- ανάμεσα από τις ολμοστοιχίες και τη σκόνη που αφήναν πίσω τους οι δεκάδες απ’ τα βαριά άρματα των δυο εχθρικών στρατευμάτων,  όταν ο πόντιος -κάπου απ’ τη μαύρη θάλασσα- μαχητής της δημοκρατικής παράταξης, Μηνάς Θωμαΐδης μπήκε πρώτος και θριαμβευτής στη πόλη Teruel της Αραγονίας με την ελληνική σημαία στα χέρια.

Και γιατί να μην τεμαχίσουμε την Καταλονία; Επιστολή προς το έτερον ήμισύ μου…
…Προτιμώ να μείνω μ’ αυτούς που μένουν κι όχι μ’ αυτούς που αποχωρούν. Μ´ αυτούς που θέλουν να μείνουν όχι ν´ αποδράσουν. Κρατάω τη γη που θέλουν να πάρουν μαζί τους όχι αυτή που θέλουν ν´ μου πάρουν. Μένω μαζί μου, μ’ αυτούς που αγαπάω και μαζί σου αν θες, αλλά δεν θέλω ούτε να φύγεις ούτε να με διώξεις. Αυτό που προσπαθούμε να μοιράσουμε είναι δικό μας, ούτε δικό σου ούτε δικό μου, ούτε κανενός! Όπως όλα στη γη. Αν τ´ αφήσω σε σένα θα ‘ναι γη κατακτημένη, αν την πάρω εγώ θα ‘ναι αρπαγμένη. Αν την ξεριζώσουμε κι οι δυο δεν θα μείνει τίποτα κι αν κλείσουμε τη πόρτα στην αλήθεια -αγνοώντας τη- θα ‘μαστε βάρβαροι, κι άκουσες τον Καβάφη που είπε ότι βάρβαροι δεν υπάρχουν! Εμείς τους επινοήσαμε!

… Από πλήξη! … ή για να κρύψουμε κάτι ποιο σοβαρό;
LoveU…
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο…

Τα τελευταία δευτερόλεπτα.

5 Ιουλίου του 2015! 06.59. Ώρα μηδέν. Μπροστά σε μια γυάλινη κάλπη ή ξύλινη, εδώ δεν θα διαφωνήσουμε, κρατώντας σφιχτά την αναχρονισμένη μπλε ταυτότητα στο χέρι κοιτάζει με δέος μια τον λεπτοδείχτη του ρολογιού, μια την εκλογική επιτροπή θρονιασμένη στο τραπέζι, μια την ουρά που πίσω του σαλεύει ανήσυχα. “Ο ίδιος φόβος” σκέφτεται. Η ίδια ανησυχία. ‘Η μήπως δεν έχουν παρουσιαστεί όλοι αυτή την ύστατη στιγμή με την ίδια ανησυχία, το ίδιο δίλημμα, την ίδια ευθύνη; Μήπως έχουν φτάσει ως εδώ αποφασισμένοι συνειδητά να αποδείξουν στο κόσμο ποια είναι η σωστή εκλογή;
Με τι διαβολεμένη ταχύτητα περνούν τα δευτερόλεπτα!