CHANIA / XANIA

του Κρητικου η οψη

Δεν εννοείται Χανιά, χωρίς το Porto Veneziano. Για να γίνω ποιο ξεκάθαρος τόσο το τρίορμο Ενετικό λιμάνι της Canea, όσο και το αδευτέρωτο, επιτρέψτε μου το λαϊκισμό, ξενοδοχείο ιδίου ονόματος που δεσπόζει στην αριστερή γωνία της μεσαιωνικής προβλήτας. Τα μπροστινά και ανατολικά δωμάτια προσφέρουν μια κοντινή, απλή, αλλά ταυτόχρονα γαλήνια και ηδονική θέα που καταστέλλουν τη ψυχή, τις σκέψεις και τις εντάσεις της καθημερινότητας. Στη λοξοτομή, (σπάνια ένας αγγλισμός προέχει, όπως το chanfer”, μιας Ελληνικής λέξης), βρίσκονται οι έξη σουίτες του κτηρίου.

Οδοιπορικο αναρτημενο στο aixmi-news.gr τον Ιουλιο 2015

BARCELONA / ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Η αρχαία Ελληνική πρωτεύουσα των Λαγυετάνων, Καλλίπολης/Ciudad Bella.

Μέρος 1ο

Ένα καλοκαιρινό πρωινό, αρχές του 20ου αιώνα, το βραδυκίνητο τραμ που διέσχιζε το αριστερό Ensanche, παρέσυρε ένα αφηρημένο ζητιάνο που διέσχιζε το δρόμο για να περάσει στο άλλο πεζοδρόμιο. Ο κόσμος περνούσε βιαστικά, έριχνε ένα βλέμμα στον κατακλιμένο κουρελή και αποτραβούσε το βλέμμα αναθεματίζοντας το ποτό η τις κακουχίες που καταντούν έτσι τους ανθρώπους. Ώρες μετά ένας νωχελικός τροχονόμος που θεώρησε τη σκηνή ανάξια θεάματος σταμάτησε απαιτητικά ένα ταξί και έριξε σαν ασκί στο πίσω κάθισμα τον αιμόφυρτο δύσμοιρο ικέτη και διάταξε τον οδηγό να τον μεταφέρει στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Την άλλη μέρα όταν ο μοναχός, εξομολογητής του ασύλου έφτασε ταχύς για να δώσει την τελευταία μετάληψη στον ρακένδυτο ετοιμοθάνατο αναγνώρισε στο πρόσωπο του τον Αντόνιο Γκαουδί. Φημισμένο αρχιτέκτονα του μοντερνισμού, γαλλιστί Art Nouveau, της Ισπανικής Belle Εpoque! Η ύπαρξη αλλά και ο ανόητος χαμός του μισογύνη και φανατισμένου δούλου θεού και προικισμένου αρχιτέκτονα συνέδεσε αδιάσπαστα την σύγχρονη πόλη με τα αμφισβητήσιμα έργα του βασισμένα στη νεογοτθική υπερβολή και στον παράδοξο μικροθρυμματισμό κεραμικών πολυχρωμίας. Το πάρκο Guell στην υποβαθμισμένη περιοχή του Carmelo, είναι σήμερα δημόσιο πάρκο με Γκαουδιανές φιγούρες και προσεγμένους κήπους. Τα προπύλαια και η κλίμακα που οδηγεί στο υπόστυλο, θα μας οδηγήσουν σε μια από τις πλατύτερες θέες της Βαρκελώνης από το πλάτωμα που ο κτίστης του ήθελε να δώσει το όνομα “Ελληνικό θέατρο”.

Το μικρό με έλικες αεροπλάνο άρχισε να χαμηλώνει αγκομαχώντας σέρνοντας πίσω του με άγχος, ένα τσαμπί σύννεφα, σε χρώμα μελανόμορφης τουλίπας, βελούδινα και απαιτητικά. Έμεινα γαντζωμένος στη θέση, κρατώντας την αναπνοή και προσπαθώντας να ισορροπήσω το θόρυβο της τουρμπίνας με την ανησυχία του νου που ήταν προετοιμασμένος να ζευχθεί τα δυο φτερά που κουβαλούσα ρεζέρβα στη ψυχή μου και να πετάξει πάνω απ τη Παλική και τη Κρανη στο απάντημα του Οδυσσέα.