ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΠΟΥ Μ’ ΕΡΩΤΕΥΣΕ. Ένα Λευκαδίτικο χρονικό της ANA CAPSIR BRASAS
Στις 30 Αυγούστου του 1964 αναστατώθηκε η Λευκάδα. Όχλος διάβαινε κι ερχόταν, κι ανάμεσά του ένας δεκαοχτάχρονος που δεν σταματούσε να τρώει τα νύχια του. Είχε γεννηθεί στην Αμφιλοχία, στην αντίπερα ξέρα, αλλά σπούδαζε μουσική εδώ, στο νησί, και θεωρούταν ένας από τους πιο ταλαντούχους πιανίστες της γενιάς του. Είχε ανακοινωθεί η εμφάνισή του ανάμεσα απ’ άλλες εκδηλώσεις γιορτινές, αφιερωμένες στην τέχνη και τη λογοτεχνία που κάθε χρόνο οργάνωνε ο δήμος Λευκάδας. Εκείνος αισθανόταν ακμαίος, σίγουρος για τον εαυτό του. Είχε μελετήσει επιστάμενα τα κομμάτια που θα εκτελούσε όμως μια τελευταία ανακοίνωση, την τελευταία στιγμή, του ‘χε κάμει τα νεύρα θρύψαλα. Αυτός που καυχιόταν πάντα πως τα ‘χε ατσάλινα! Τι μπορούσε να προκαλέσει τέτοιον κόλαφο;
«Η μεγάλη Μαρία Κάλλας είχε δεχτεί να τραγουδήσει εκείνη την ίδια βραδιά στο νησί χάρη στην παρέμβαση του Ωνάση!»