Αφιέρωση,

…στην ευαίσθητη κυρία μου

Κι ύστερα, καλή μου φίλη, -οριστικά-,

νομίζω πως αυτό που εκπλήρωσα με ευαισθησία στον εφήμερο βίο μας

ίσως να ήταν η δογματική μου αφοσίωση σε κάποιον. -Σε σένα;

– Κι όχι μόνο σ’ εσένα-. Μόνο που ήσουν απ’ όλους η μόνη που λιγότερο το διεκδικούσες.

…χωρίς ανταλλάγματα. Δίχως προσμονές. Ανεπίσημα.

Ένα απόσπασμα από ότι σου ανήκει να δωρίζεις,

-Την έγνοιά μου-.

Ίσως να ήτανε προάσπιση και εμμονή σε κάτι. -Σε σένα-!

Υποχωρώντας στα χνάρια της βαρυσήμαντης απουσία σου…

Γιατί όχι! Τίποτα δεν σου καταλογίζω…εν-τέλει…τα θετικά μόνο

Τα αβέβαια πάντοτε τα ‘παίρνε ο άνεμος, και θα τα παίρνει πάντα.

Δεν φέρω γνώμη -αν εκφράζομαι σωστά-,

αν εκφράζομαι όπως απαιτείται να εκφραστώ…

σε τέτοιες ώρες κανείς δεν διεκδικεί παινέματα,

κι όμως θεωρώ αδύνατο να βρεθεί αναψυχή πιο δίκαια στη βιομάζα,

από το να αφεθείς στην αίσθηση ότι δικαίωσες τις προσδοκίες

αφιερώνοντας την καθημερινότητα σε κάποιον άλλον

με όλη τη βιάση της ψυχής σου…

Αντί να επιμείνεις να πλουτίσεις, -να κάνεις φαντασμένη προκοπή-,

να αναρριχηθείς την ιεραρχία του εφήμερου θριάμβου, να κερδοσκοπείς…

να δυναστεύεις…

… πλην όχι! -Οριστικά-, η αφοσίωση σε κάποιον,

έστω από ενδόμυχη αφορμή…

μπορεί να ‘ναι υπέρλογη και ονειροπλασμένη…, φορές γεμάτη ψευδαισθήσεις,

μα είναι εκείνο το αίσθημα που κατακλύζει τις υπάρξεις,

και ανταποκρίνεται ολοσχερώς στη δικαιοκρισία:

…το να προσφέρεις κάτι κοινό,

-συνηθισμένο-,

καθόλου διαφορετικό

από κείνο που κάθε θνητός, -χωρίς αμφιβολία-

καλύτερα θα υλοποιούσε.

Την αγάπη και την αδυναμία που δικαιούσαι σε μια ευαίσθητη κυρία σαν κι αυτήν…

Hasta siempre, Querida.