ΔΙΔΑΞΟΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ MΟΥ

                    Είμαι Έλληνας πολίτης! Ναι. Λείπω σαράντα χρόνια από την Ελλάδα, δεν έχω σχεδόν επαφή με τα τρέχοντα στην χώρα μου, δεν υπέφερα τα capital controls γιατί δεν έχω το λογαριασμό μου στην Εθνική και η κάρτα μου είναι MasterCard μιας τράπεζας που η μητρική της αναπαύεται στο Βερολίνο.
Είμαι Έλληνας πολίτης και έχω δικαίωμα να είμαι υποψήφιος βουλευτής και γιατί όχι μετέπειτα υπουργός η πρωθυπουργός αν “ξαναφιλοτιμηθεί” ο τέως να παραιτηθεί στους έξη μήνες!
Είναι το πρώτο ζητούμενο και εγώ το κατέχω.
Όπως το κατέχει ο εισαχθείς αλλοδαπός που μετά από τρία χρόνια στη χώρα, κατέχει συμβόλαιο εργασίας και έχει παντρευτεί πρόσφατα με την ελληνίδα υπήκοος Μ.Ι.Κ έναντι χιλίων πεντακοσίων ευρώ και την υπόσχεση ότι θα της επιστρέψει την ελευθερία της ακριβώς μετά το τρίμηνο όταν θα έχει πλέον κατοχυρώσει την υπηκοότητα!
Να πούμε λοιπόν ότι αμέσως αμέσως έχουμε δυο πιθανούς- απίθανους υπουργήσιμους! Και μπορούν να πληθύνουν τα παραδείγματα, πάντοτε βέβαια, κι εφόσον έχουν και το δικαίωμα του εκλέγειν!
@ναρωτιέμαι πως μπορεί να συνεχίζουν να κατέχουν τέτοιο δικαίωμα όλοι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην κατάντια της! Ακόμα και στην σύσταση ενός ασήμαντου καινούργιου εξωραϊστικού συλλόγου περιλαμβάνονται αυστηρές κυρώσεις για απλά πταίσματα, με πρώτη αυτή της αφαίρεσης του δικαιώματος ψήφου στις επόμενες συγκλήσεις!
Τραγελαφικό είναι το τρίτο δικαιολογητικό του εκλεγόμενου και μελλοντικού υπουργήσιμου. Δεν μπορεί να κλείσει τα εικοσιπέντε μετά την εικοστή πρώτη του Σεπτέμβρη. Αμ πως!
Όταν είσαι μόλις εικοσιτεσσάρων χρόνων και εντεκάμιση μήνες, με ανώτατες σπουδές και MBA, ανάξιε μικρέ, δεν είσαι έτοιμος να συμβάλεις στα κοινά όπως ο προπάππος του γείτονα σου που πρόσφατα έκλεισε τα ενενηκονταεννεα και λυπηρά πάσχει ο άμοιρος από Άνοια!
Αλήθεια γιατί δεν υπάρχει όριο εκλόγιμου στο άνω μέρος της κλίμακας ηλικίας;

Δεν είχαμε λοιπόν τον πονοκέφαλο για το ποιοι είναι οι επίλεκτοι του εκλέγεσθαι και τι δικαιολογητικά χρειαζόμαστε για το χρίσμα των εκλεγόμενων, τώρα, σ αυτή την σημαντική για το μέλλον μας στιγμή παρουσιάζεται και το σημαντικότερο δίλλημα:
“Σαν έλληνες πολίτες, άνω των δεκαοκτώ και με κατακάθαρο ποινικό μητρώο… Ποιον στην οργή να ψηφίσουμε;”
Στεκόμαστε λοιπόν κι οι τρεις, Ο ανατάξιμος απόδημος, ο νιόγαμπρος μετανάστης κι ο δεκαοκτάχρονος που δεν είναι εικοσιπεντάχρονος και, ως εκ τούτου απέχει του εκλέγεσθαι, διστακτικοί μπροστά στο πολύχρωμο πολιτικό πάνελ και αρχίζουμε το εξονυχιστικό κάστινγκ για την διαλογή και επιλογή των καταλλήλων μελλοντικών πολιτικών μας εκπροσώπων.
Οι υποψήφιοι συγκλονίζουν!
Ο καινούργιος επίγονος της Ν.Δ, ύφος Σταύρακα, μάτια εφ ύψους και προτομή κενταύρου έχει υψώσει σημαία με προγραμματική τριχρωμία:
-Πολιτική σταθερότητα, διάπλατη συνεργασία, μεγάλες αλλαγές…!
Δηλαδή, ότι δεν πρόσφερε ποτέ στους άλλους η παράταξη του όταν απολάμβανε της απολύτου πλειοψηφίας! Τώρα ποιος τον πιστεύει;
Με το ίδιο περίπου σλόγκαν αρχίζει και τελειώνει το πάλε ποτέ ισχυρό σοσιαλιστικό κόμμα που έχει παραδώσει το παρόν του στα χέρια μιας “εκ γενετής” έκπληκτης κυρίας, που δεν περίμενε ποτέ νομίζω, να ξεμπλέξει τόσο εύκολα με δυο πολιτικά θηρία που ξεπούλησαν το παν για να κρατηθούν και διαιωνιστούν σε μια αποτυχημένη εξουσία.
-Πολιτική σταθερότητα, Ενίσχυση θεσμών, Ανταγωνισμός…!
Τοποθετήσετε τα στο λεξιγράμ, στα συνώνυμα της Ν.Δ και θα τα βρείτε στο δεύτερο η τρίτο λήμμα.
“Που είναι ο νεωτερισμός;” Ρωτάει με στόμφο ο ελληνοαλλοδαπός, που είχε βρει τη λέξη την προηγούμενη στο οψιγενές οικοδιδασκαλείο και την μοστράρει.
“Πολύ λυπάμαι ότι δεν υπάρχει”.
Το κάστινγκ αρχίζει να παίρνει ενδιαφέρον γιατί το κόμμα πρώην ηγεμονίσκου, δελφίνου κορυφαίου σοσιαλιστή δυνάστη, σκέπτεται μάλλον να κατέβει σε σχεδιασμό με το προηγούμενο, αλλά και τη Δημοκρατική αριστερά, αλλά στην πραγματικότητα να μην κατέβει, μου κλείνει πονηρά το μάτι ο δεκαοκτάχρονος και μια μέρα, επειδή /μου εξηγεί/ υποστηρίζει ακριβώς, το ίδιο πρόγραμμα, αλλά στο βάθος, θέλει να φαίνεται διαφορετικό! Κάτι σαν δηλαδή Τζεκυλ και Χάιντ, αλλά εσύ τη μέρα και ‘γω τη νύχτα!
Λόγο του ότι φαίνεται ξεκάθαρα, ότι η άγνοια μου στα σημερινά πολιτικά της χώρας είναι τεράστια, ώστε να βαλθώ να λύνω πολύπλοκους γρίφους, κόβω με το μαχαίρι και προτείνω να συνεχίσουμε με γρηγορότερους ρυθμούς, γιατί ως τώρα όλα μου δείχνουν ανούσια.
“Το κυβερνών κόμμα!” ο Σύριζα! παρασύρομαι. “Κάτι θα ´χει να μας πει καινούργιο, να μας ενθουσιάσει. Να εδώ το λέει καθαρά το πρόγραμμα του…”
-Δημοκρατία, Λαϊκή κυριαρχία, Δικαιώματα στον λαό, Ασφάλεια και ελπίδα!
…Σλάπςςςς
“Αυτό είναι το πρόγραμμα τους για το 2012! Άσχετε. Και η φάπα στα ελληνικά ακούγεται Φάααπ όχι slap.…Από πού μας ήρθες εσύ.”Θυμώνει τώρα ο ελληνογαμπρός και με το δίκιο του. “Σήμερα το πρόγραμμα του Σύριζα δεν υπάρχει, υιοθέτησε αυτό του Κίθε μπλομ! Αποφαίνεται κι ο κατά τι ενήλικος κάνοντας το σήμα της νίκης.
Δεν του απάντησα ότι κι αυτός πρόφερε λάθος το όνομα του μεγίστου ιθύνοντος της ευρωομάδας, αλλά σιώπησα, παραδεχόμενος το μεγάλο λάθος μου σχετικά με τις” αναμφισβήτητες” διαφορές στο πρόγραμμα του Σύριζα σε σχέση με τα άλλα κόμματα που είχαμε περάσει από το εκλογικό ουδέτερο κόσκινο μας.
“Άκρα δεξιά, άκρα αριστερά”, πρόφερα από μέσα μου σαν να ´χα αντικρύσει στεριά μετά από πολύμηνο ταξίδι στις γαλέρες του Κολόμβου. Ο νεαρός συνεπίτροπος μου μάντεψε το συλλογισμό μου.
“Οι μεν, κάνουν ότι κάνουν ποιο πολλά, απo όσα δεν κάνουν! και οι άλλοι, θέλουν, και προτείνουν πάντα, να γίνουν ποιο πολλά από όσα σκέπτονται ότι μπορεί να γίνουν! Έτσι τους βλέπω εγώ, ελπίζω να συμφωνείτε”.
Εγώ δεν συμφωνούσα, ιδιαίτερα όσο αφορά την θεωρούμενη πραγματική αριστερά αλλά παραδέχομαι ότι ούτε και ποτέ είδα απ την πλευρα τους κάτι παραπάνω από αυτό που περίμενα! Παρόλο το λογοπαίγνιο ήμουν και σ αυτό αφοπλισμένος.
-“Η Χ.Α μιλάει κι αυτή για πολιτική κάθαρση και λαϊκή κυριαρχία αλλά αλλού στοχεύουν τα λόγια της”, ψέλλισε ο συνειδητοποιημένος τώρα αλλογενής.
-“Το ΚΚΕ είναι αγκυροβολημένο στον ίδιο χώρο εδώ και τέσσερες γενιές ανταπέδωσε απογοητευμένος ο πολύξερος τινέιτζερ αντικατοπτρίζοντας λες στην πρόσοψη του την απογοήτευση ολόκληρου του εικοστού αιώνα. Και δυστυχώς δεν μας μένει άλλος υποψήφιος!
/”Το Ποτάμι, το ΑΝΕΛ το καινούργιο κόμμα του κέντρου ακόμα δεν τελειώσαμε, δεν είναι δίκαιο”.
Εμείς αρνούμαστε ακόμα και να τους κρίνουμε, λένε οι άλλοι δυο. Το μόνο που διαφέρει στο πρόγραμμα του πρώτου είναι ότι του το υπαγορεύουν αμφίβολης προέλευσης υποκριτές. Οι ανεξάρτητοι πλέον δεν είναι, έγιναν δέσμιοι των συμμάχων των και το πρόγραμμα τους έχει γίνει αδιανόητο, και το καινούργιο κόμμα που θα μπορούσε να ’ναι ο μόνος νεωτερισμός, διαφορετικός φορέας, ο άσπαστος κρίκος, αυτοχαρακτηρίστηκε ονομάζοντας εκτός άλλων “ κύνες λυσσώντες ” το εξήντα δυο τοις εκατό που ψήφισαν “όχι” στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Έστω κι αν το πρόφερε στην καθομιλουμένη, Τι του ´φταιξαν τα αθώα ζώα! Ας μην τα φιλοξενήσει στο τσίρκο του…
Λυπάμαι που τα κριτήρια μου δεν είναι αρκετά ώστε να κρίνω και να αποφασίσω αν θα χαρίσω την ψήφο μου στο ολοκαίνουργιο συνδυασμό του ρήγματος που τον Σύριζα απηρνήθη… “Ουκ οίδα τον άνθρωπον!”
Όσο για το πρόγραμμα του μου φαίνεται ότι δύσκολα θα αποφύγει το ίδιο μείγμα μικροπολυχρωμίας που προσπαθεί να φορτώσει στους μέχρι πρότινος αδελφοποιτούς. Ιδιαίτερα για το σλόγκαν “Έξω τα μνημόνια!” που ορέγεται να ιδιοποιηθεί … μήπως αυτό δεν ευδοκούμε ΟΛΟΙ! Αλλά πως;

Φοβάμαι ότι εδώ τελειώνουν όλα. Έκλεισε το κεφάλαιο. Οι δυο σύνοικοι κριτές δεν έχουν άλλο να προσθέσουν κι αποχώρησαν αφού μου έδωσαν το χέρι με επιφύλαξη… Δεν πιστεύουν ότι θα τους ακολουθήσω και θα το ρίξω λευκό. Πολλά τα θέλγητρα. Φιλίες, υποχρεώσεις, παλιά συναισθήματα, αντιδράσεις και αντιπάθειες, ρεαλισμός. Τι κι αν δεν βρέθηκε κάποιος να προσφέρει κάτι διαφορετικό, ελπιδοφόρο, ονειρεμένο…
Χρειάζομαι χρόνο. Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ και να αποφασίσω. Έχουν δίκαιο, δεν μπορώ να κρυφτώ. Έχω φιλίες, υποχρεώσεις, συναισθήματα, συμπάθειες και αντιπάθειες. Είμαι ρεαλιστής. Τίποτα δεν αλλάζει. Αυτή τη στιγμή τίποτε δεν αλλάζει. Αλλά αν και εγώ δόλια αποχωρίσω, φοβάμαι… δεν θα αλλάξει ποτέ!
Οψόμεθα (μέλλοντας του κλασικού ρήματος ορώ που σημαίνει και επισημαίνω)

ΥΓ> Είναι μια από τις λίγες φορές που είπα να δημοσιεύσω κάτι με πολιτικό χαρακτήρα. Εμένα μ’ αρέσει μόνο η Ιστορία αλλά μου ’πε ο ανιψιός μου…
“Θειε έχεις δικαίωμα!”, και με έπεισε, ότι μετά από κάποιους αιώνες μπορεί να γίνει κι αυτό, Ιστορία!.