Ο σκοπός και η άφιξη στην Ιθάκη, ο γυρισμός που ποίησε ο Καβάφης για την Ιθάκη του, είναι η προσπάθεια του να μην αποδεχτείς αυτό που οι άλλοι σου επιβάλουν δίχως αντιρρήσεις, δίχως έρευνα, δίχως η επιχειρηματικότητά τους να σε πληροί και να σε πείθει. Γιατί η Ιθάκη υπήρξε, υπάρχει και βρίσκεται κάπου μεταξύ μας. Δύσκολα όμως μπορεί να τοποθετηθεί σ’ άλλο μέρος από εκείνο που ο Μέντορας της φύλαξε για την αιωνιότητα ξεδιαλύνοντας ένα ένα δεκαέξι ατράνταχτα επιχειρήματα για να αποδείξει εγγύτερα πως η Παλική είναι η πραγματική Ομηρική Ιθάκη. Η ιστορία όταν γράφεται δεν έχει πολιτική, δεν τη χρειάζεται, είναι πηγή ευθύνης και μάθησης. Είναι διατροφή μακράς λήξεως. Αλλά πολλές φορές σφάλει, και χρειάζεται αναθεώρηση. Δεν είναι ότι κάποιοι αμφισβητούν την σχετική τοποθεσία των γεγονότων. Είναι ότι τα γεγονότα και οι τοποθεσίες αμφισβητούν παντελώς οποιαδήποτε σχέση ή ανάμιξη στην οικειοποίηση της Ομηρικής Ιθάκης πλην της χθαμαλής χερσονήσου στη δυτική Κεφαλονιά που φέρει σήμερα το όνομα της Παλικής όπως της το βάφτισε η Παλλάδα Αθηνά. Κι αυτό είναι το μόνο, που δεν χωρά αμφισβήτηση από τους αντιτιθέμενους. Είναι δικαίωμα τους. Όμως το δικαίωμα δεν είναι εμπόρευμα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να εμπορευτεί ότι δεν του ανήκει. Είναι ζήτημα του ιδίου του ομηρικού λόγου! Και η αξία του δεν είναι στη σημασία του αλλά στη χρήση που του δίνουμε!
La duda es el 8º arte. La controversia es la cosmoteoría del futuro. La reinvención de la historia es la nueva dialéctica, el azote de la institucionalización. Sin embargo, la controversia por si sola es imposible a derribar lo establecido. Necesita argumentos extraídos desde dentro del propio argumento de la obra. Racionales, auténticos, incuestionables. Como aquellos que durante dos décadas intenta Méntor rescatar y llevar a la superficie inexorablemente, desinteresadamente, generosamente.
