^{Την απάντηση παίρνει ο αέρας! (Έπεα πτερόεντα)}

^{Μια απόδοση από το Blowing In The Wind του Bob Dylan.}

Πόσες πρέπει κανείς να σεργιανίσει στράτες
για να παραδεχτούν ότι έχει πλάτες,
και θάλασσες η περιστέρα πελαγίάσει
προτού στην αμμουδιά κουρνιάσει.
Πόσοι στα αυτιά μας φτερουγίζουν μύδροι
πριν τους αφανίσουμε για πάντα οι ίδιοι…

Η απάντηση καλέ μου φίλε είναι με λόγια που πετούν,
λόγια που άνεμος τα παίρνει και δεν ξαναγυρνούν.

Πόσο μπορεί ένα βουνό να ανδρειώσει
πριν θάλασσα το καταπιεί και ξεριζώσει.
Πόσες ζωές μπορούν να αντέξουν ορισμένοι
χωρίς τη λαχτάρα πως ζουν λευτερωμένοι.
Πως μπορεί τα μάτια άνθρωπος να στρέφει
και να υποκριθεί πως τίποτα δεν βλέπει.

Η απάντηση καλέ μου φίλε είναι με λόγια που πετούν,
λόγια που άνεμος τα παίρνει και δεν ξαναγυρνούν.

Πόσες φορές κάποιος πρέπει να ατενίσει
για να μπορέσει τον ορίζοντα να δει.
Τι αίσθηση εκείνος πρέπει ν’ αποκτήσει,
να αφουγκραστεί, του όχλου την κραυγή.
Πόσοι να σκοτωθούν ακόμα πρέπει,
κι έτσι πικρά ο ντουνιάς να βλέπει
πόσες ψυχές, έχουνε άδικα, χαθεί!

Η απάντηση καλέ μου φίλε είναι με λόγια που πετούν,
λόγια που άνεμος τα παίρνει και δεν ξαναγυρνούν.

RdF για το Μοκο μας.