Πριν λίγο καιρό, περνώντας τυχαία µπροστά από το πανεπιστήµιο, πρόσεξα ένα νεαρό φοιτητή που κατέβαινε έξαλλος τα σκαλιά των προπυλαίων, σχεδόν παραπατώντας.

     Ξαφνικά στάθηκε στο µεσαίο σκαλί, γύρισε προς το µέρος του καθηγητή που τον ακολουθούσε µαλώνοντάς τον για κάτι, και του φώναξε. «Μα,…νοµίζετε ότι είµαι “Μαψ”; Ε όχι είστε πολύ γελασµένος». Δεν έµαθα ποτέ γιατί το είπε και σε τι απαντούσε αλλά χαµογέλασα µε κρυφή ευχαρίστηση που ένας νεαρός φοιτητής απαντούσε “Οµηρικά” σε µια σίγουρα µηδαµινή κατηγορία από έναν καθηγητή κατά πολύ µεγαλύτερό του στην ηλικία. Γιατί, µαψ δεν είναι άλλο παρά «ο µάπας» που χρησιµοποιούν οι νέοι µας στην αργκό τους. Και βάλθηκα να σκέφτοµαι, γιατί:…

     …Υπάρχει µια ελαφρά “υποψία” ότι γενικά η νεολαία µας είναι πιο ανυπάκουη, λιγότερο σεβαστική και φουλ “ζαµάν φου”! Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται οι αµέσως προηγούµενες γενιές. Οι γονείς και οι προγεννήτορες! Θα ’πρεπε όµως να ’χαµε την πιθανότητα να ρωτήσουµε και τους δικούς τους γονείς και τους παππούδες τους τι γνώµη είχαν για δαύτους. Αλλά, έτσι θα παίζαµε ένα παιχνίδι “χωρίς τελειωµό” και άκρη δεν θα βγάζαµε. Εγώ νοµίζω λοιπόν ότι, -από απλή λογική και µόνο- κάθε καινούργια γενιά πρέπει να ‘ναι  -de facto- καλλίτερη από την προηγούµενη. Είναι καλλίτερη! Γιατί έχει µεγαλύτερη εµπειρία -τα περασµένα τους είναι παραδείγµατα-, γιατί έχει πολύ περισσότερα µέσα στη διάθεσή της -το τεχνολογικό µέλλον τρέχει µε ιλιγγιώδη ταχύτητα- και γιατί δυστυχώς το δράµα που παίζεται σήµερα γύρω τους -προσωπικό αλλά και κοινωνικό- είναι ακατανόµαστο και το υποφέρουν µε καρτερία και σοβαρότητα. Τι κι αν µιλάνε στην αργκό και υποδύονται τον αδιάφορο στα µάτια των µεγάλων. Εξάλλου µήπως η αργκό, η πραγµατική αργκό, δεν προέρχεται κατά µέγιστον από την αρχαία ελληνική γλώσσα, από τα αρχαία λεκτικά διδάγµατα; Έλεγε ο Όµηρος: “µοι φάτο φύξιµον είναι…”, κι αυτοί συνεχίζουν να το χρησιµοποιούν… Το µετατρέπουν σε: «Τελικά -µάγκα- θα µπορέσω να το φιξάρω!» Να φύγω, να κάνω κάτι… Δεν κληρονόµησαν το “Άµφασιη έπεων λαβέ”; -Μόνο λόγια στον αέρα λαµβάνουµε- και το έκαναν στην καθηµερινή τους ρουτίνα, …περίπου «Είναι αφασία ο τύπος»! Και µήπως δεν ποθούν και προσπαθούν να φύγουν από την πατρική προστασία για να αναζητήσουν την τύχη τους, να ελαφρύνουν τα οικογενειακά βάρη, και µεταξύ µας για έναν ακόµα λόγο… “… Έπρησεν δ´ άνεµος µέσον ιστίοn”, φούσκωσε τα πανιά του (εκείνος ο ίδιος αέρας), που για αυτούς σηµαίνει «φεύγω γιατί µε έπρηξες!»…

     Αλλά πώς να ανεξαρτητοποιηθούν, να προοδεύσουν, να κάνουν δική τους οικογένεια, να πάψουν να αρµέγουν (από το ρήµα αµέλγω) τους γονείς, µε τα ψίχουλα που τους προσφέρουν οι ολιγάρχες;

     …Και πού έχουν να πάνε τα παιδιά µας; Πού να αναζητήσουν την τύχη τους; Με δυο πτυχία και τρεις γλώσσες. Με σεµινάρια πληροφορικής, προγραµµατισµού και ντοκτορά! Και πώς να µην αγανακτούν για την τύχη τους, πώς να µην απελπίζονται; Πώς να µην τους “λύνονται τα γόνατα”, «λύτο γούνατα» µπροστά σε τέτοια αδικία. Είναι πραγµατικά λοιπόν η καινούργια γενιά µας χειρότερη από τις προηγούµενες, αδιάφορη και χωρίς συναισθήµατα ή είναι οι µέρες δυσκολότερες, σκληρές και ασυναίσθητες; Μήπως αντί να τα βάζουµε µαζί τους χρειάζονται ανεπιφύλακτα την κατανόηση και τη βοήθειά µας; Μήπως αντί να τους αποπαίρνουµε “ώ πόποι, οίον είπε κύων”, «Πω πω τι είπε (…και τι έκανε) το κοπρόσκυλο» θα ’πρεπε να τους καταλαβαίνουµε στα παράπονά τους και να τους παροτρύνουµε προς την αισιοδοξία;

     Κι ας αφήσουµε τους δικούς τους γιους, τις δικές τους κόρες να τους κρίνουν στο µέλλον. Όπως ο Όµηρος τον Οδυσσέα!

Εκδοθηκε στην Αιχμη στις 4 Ιουνιου/Publicado en el periódico Aixmi el 4 de Junio 2017