Δεν θυµάµαι πού, αλλά κάπου διάβασα τις προάλλες σε ένα “τοίχο”. Μάνα είναι µόνο µια! Μεγάλη φράση αλλά και πασίδηλη. Αναµφισβήτητη. Και επαρκής. Φαντάσου αντί για µιά να ‘χες δυο ή τρεις! Για σένα φανταστικό, ναι! Αλλά για ρώτησε την σύζυγό σου; Τρεις πεθερές είναι υπερβολικό. Θα ‘λεγα καταστροφικό! Ποια θα το άντεχε;
Οι πλεονασµοί πολλές φορές είναι -και σήµερα- αρνητικά στοιχεία. Οι εξτρεµισµοί ζηµιογόνοι. Η άκρατη µεγαλοποίηση απλών δογµάτων δεν προσθέτει συνήθως τίποτα στην επίπονη καθηµερινότητα. Και αν αντί για τρεις µαµάδες, κορίτσι εσύ στην εφηβεία, είχες τρεις µπαµπάδες; Στα δεκαέξι σου θα ‘χαν κυκλώσει από παντού το σινεµά που διάλεξες για να ανταλλάξεις τα πρώτα αθώα φιλιά µε το αγόρι σου. Από πού θα ξέφευγες; Αντίθετα είναι πιο φυσιολογικό να δεχτεί κανείς τον ευφηµισµό! “What it’s like to have a brother!” Κι όπως λένε στο αγαπητό µας Μουσταφούλι, πόσο αξίζει να ‘χεις ένα φούλη. Απ το αδελφούλης υποθέτω… Γιατί µπορεί να ‘χεις, καλώς ή κακώς, και τρία και τέσσερα και πέντε αδέλφια… Το κακό είναι ότι όσα περισσότερα έχεις τόσο πιο πολύ θα αγανακτείς, ψάχνοντας όλη τη µέρα να βρεις πού έχουν κρύψει το κινητό σου! Γι’ αυτό προτείνουµε: Πλεονασµοί…, Όχι! Ούτε πολύτεκνοι ούτε µοναχοπαίδια. “Παν µέτρον άριστον”… που κι αυτό πλεονασµός είναι! Ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, τύραννος της Λίνδου, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, δεν χρησιµοποίησε ποτέ το “παν” στο γνωµικό του. Είπε απλώς µια µέρα “µέτρον άριστον”… κι εµείς το εµπλουτίσαµε, όπως είπαµε και πριν -καλώς ή κακώς-, µε µια περιττή λέξη που δεν αλλάζει το βαρυσήµαντο µήνυµα του. Αντίθετα µε το έτερον του γνωµικό, που αντί για πλεονασµό επικαλείται εγκράτεια! “ηδονής κράτει”, και εκθέτει χωρίς να διευθετεί ότι, όλες οι απολαύσεις χρήζουν της ίδιας λιτότητας! Η ψυχική, η γευστική, η πνευµατική, η ηθική, η οπτική και η σαρκική ευχαρίστηση µεταξύ άλλων… Και θα µου πείτε:
– Τι σχέση έχει, ο τοίχος του “Μάνα είναι µόνο µια”, µε το “µέτρον άριστον”, και το “ηδονής κράτει”!
Μα ότι όλα είναι αποφθέγµατα. Και αναπόφευκτα. Φράσεις αναµφισβήτητες, µηνύµατα ολοφάνερα, χωρίς την ανάγκη επεξηγήσεων, υπότιτλου ή δοκιµίου. Απλώς τα δυο τελευταία είναι βγαλµένα από γνωµικά, προφερόµενα από έναν από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας ενώ το άλλο από τον τοίχο του fb, του twitter ή του instagram, µοναδικά σχεδόν όπλα που διαθέτει ο σηµερινός “σοφιστής”, που στερούµενος – πράγµατι – της Πνύκας, όπου συγκεντρωνόταν η εκκλησία του δήµου, απολαµβάνει στη θέση της, το µόνο που του επιτρέπεται να εκφράζει ελεύθερα στην κοινή γνώµη… Την απέραντη µοναξιά, του “τοίχου”! Αυτή την ερηµιά της ψυχής που αναπαριστάται µέσα από χιλιοειπωµένα σλόγκαν και τετριµµένα ανέκδοτα. Φωτογραφίες και βίντεο γεµάτα αναµνήσεις, πολιτικούς διαξιφισµούς και προπηλακίσεις. Αλληλουχίες και µονολόγους. Καθ’ αίσθηση περικυκλωµένος από τους αµέτρητους φίλους, αναµένοντας διακαώς τη συγκατάβασή τους µ’ ένα ποθητό όσο τίποτα άλλο “like” ο σηµερινός σοφιστής ανακηρύσσει µεγαλοστόµως είδωλα χωρίς πάντα να τα προσέχει και να τα σέβεται όσο αξίζουν, δεν απολαµβάνει σύµµετρα τα αγαθά που είναι ικανός να αποκτήσει στη ζωή του, και συνήθως υπερβάλει στις ηδονές που απλόχερα του προσφέρονται στη ζωή.
Kι όπως έλεγε η µαµά της µαµάς µου – που δεν πρόλαβε τους καιρούς για να φτιάξει σελίδα στο fb: Oι χαρές στη ζωή, όταν τις απολαµβάνεις µε µέτρο, δεν είναι ποτέ πλεονασµός, αλλά λιτότης!
Publicado al periódico Aixmi el 2 de Abril de 2017
