Ο Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ
“Ανέκδοτα” αλλά και δημοσιευμένα, καθημερινά αλλά διαχρονικά.
Η θεωρεία είναι παλιά, αλλά κανείς δεν ξέρει ποιος την εμφάνισε πρώτος. Μέχρι που έφτασε να γίνει πραγματικότητα στο σινεμά, σε κόμιξ ή άρθρο στις εφημερίδες. Έχω χάσει την αίσθηση από πότε την άκουσα ή από πότε μου έκανε τόση εντύπωση. Διατηρώ ακόμα και την εξωλογική αμφιβολία μήπως είναι προϊόν της δική μου αεροβασίας. Η μπορεί του καθενός που απλώς του αρέσει να χάνεται σε φαντασιακούς ορίζοντες και σε αναπάντητους συλλογισμούς. Εν πάση περιπτώσει θα προσπαθήσω να συναρμολογήσω τα επιμέρους για να παρουσιάσω όσο γίνεται ποιο απλά τα συναγόμενα της θεωρίας “…για την κατιούσα διαδρομή της ζωής”.
Όπως κι οι προηγούμενοι λοιπόν το ίδιο και εγώ πιστεύω ότι η πορεία που ακολουθεί η ζωή είναι λανθασμένη. Αντίστροφη! Το λογικό και το ποθητό θα ‘πρεπε να ‘ήταν το αντίθετο. Πρώτα να υπήρχε ο θάνατος -κι έτσι σωζόμαστε απ’ αυτή την αιώνια αμφιβολία για το ύστερα-, και μετά η γέννηση, αυτή η ιστορικά πολυπόθητη και αιώνια ανθρώπινη ελπίδα”. Μάλιστα ο “τύπος” του κόμιξ το ‘χε φιλοσοφήσει ποιο βαθιά. Έλεγε: “Ο άνθρωπος θα ‘πρεπε πρώτα να πεθαίνει για να ξεμπερδεύει μια και καλή μ’ αυτή την αγωνιώδη αναμονή! Και έτσι θα γλυτώσει και την εφιαλτική “ΕΜΘ” –Εμπειρία Μετά Θάνατον-. Αυθεντικό! Ο γλαφυρός αλλά ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης ενός τέτοιου θέματος “ταμπού” με ενθουσιάζει. Επιπλέον ο ίδιος “τύπος” είχε διακανονίσει και τα προκείμενα. Π.χ τον τρόπο που θα περνούσαμε -όσο ποιο ανώδυνα- τα βαθιά χρόνια των γηρατειών. Ας πούμε από τα εκατό ως τα εβδομήντα πέντε ή τα ογδόντα. <<Αραχτός στο γηροκομείο!>>. Κι ύστερα, ζήτω η ζωή! Γιατί σήμερα ο 75αρης είναι νεαρότατος, τόσο ώστε να χαρεί τρικούβερτα τη ζωή! Μέχρι τα εξήντα πέντε λοιπόν -διασκεδάζοντάς το- παρελαύνουν τρισευτυχισμένες και πανεύκολες σπουδές, και μάστερ και ντοκτορά! Τι το λιγότερο μετά από την εμπειρία, τη γνώση, και τα χιλιάδες παραδείγματα, που φέρνεις φόρτωμα… Στα εξήντα πέντε σου λοιπόν καταλήγεις να είσαι “διπλo-τριπλο-ματουχος” κι έχεις κι όλη τη ζωή μπροστά σου…!
Κάποιος άλλος της ίδιας βιοσοφίας, -γιατί τέτοιες θεωρίες είναι αδύνατον να βγουν από ένα μονάχα ευφυέστατο εγκέφαλο- συμπλήρωνε δογματικά: “Με τέτοια εφόδια, έχεις μπροστά σου τριάντα/τριανταπέντε εξαιρετικά και αποδοτικά χρόνια για να πετύχεις την καλλίτερη και ποιο προσοδοφόρα δουλειά. Χάρη στην τεράστια εμπειρία και τις γνώσεις που εγκλείει η ηλικία θα είναι παίξε-γέλασε, το να συμπληρώσεις τα απαραίτητα χρόνια υπηρεσίας ώστε να γλεντήσεις την σύνταξη σου στα ωραιότερα νεανικά και εφηβικά σου χρόνια! Άσε τις κατακτήσεις και τους έρωτες είσαι γυνή είτε άρρεν! Και αναλογιζόμενος ότι σε λίγα χρόνια θα ‘σαι παιδί , χωρίς έγνοιες, χωρίς ανησυχία για να μπορείς να “χορτάσεις” παίζοντας όλη μέρα, χωρίς έγνοιες, σκοτούρες και βαθμολογικές –σχολικές- απειλές!…
Και τι θα λέγατε –συμπληρώνω –ελόγου μου-, για την τελική φάση της βιοθεωρίας, όταν ενσαρκώνετε το ποιο σοφό μωρό του κόσμου, το ποιο πλήρες, γνωστικό και συνετό, απελευθερωμένοι από ρευματισμούς, ταχυκαρδίες και ξεδοντιάσματα – αυτό το τελευταίο μέχρι τουλάχιστον τους τελευταίους οκτώ-εννιά μήνες! Αλλά τότε ούτε καν εκείνα τα μικρά λευκά οστά του στόματος χρειάζονται, γιατί η κύρια διατροφή γίνεται με κρεμούλες…
…Και τότε –επιτέλους-, αντί να σε περιμένει το απειλητικό “ΕΜΘ”, -η εμπειρία μετά θάνατον- ονειρεύεσαι τον “ΖΜΚ” –Ζεστός Μητρικός Κόλπος-, για να ξανακουρνιάσεις ξανά εκεί, στη θαλπερή κοιλίτσα της μαμάς, -έμβρυο πια-, ώσπου να ξαναπάρεις όψη και σχήμα και να ξαναγεννηθείς όπως μέχρι τώρα όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται! Και πάνω σ’ αυτό…
…Έλεγε –και μ’ αυτό τελεύω-, ο Φραγκίσκος Ουμπράλ, φιλόψογος φιλόσοφος και συγγραφέας:
<<Αν η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου μετά από 5 χιλιάδες χρόνια σταδιακής ανάπτυξης χρησίμεψε για να φτάσουμε σήμερα εδώ που φτάσαμε, σαπουνίζοντας τα τζάμια των αυτοκίνητων στα φανάρια ή ψάχνοντας χαρτόνια στα σκουπίδια, τότε –σίγουρα- έχουμε δικαίωμα μιας δεύτερης ευκαιρίας>>.
