Ο Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ
“Ανέκδοτα” αλλά και δημοσιευμένα, καθημερινά αλλά διαχρονικά.
Όπως αναφέρει κι ο Πέτρος Μάρκαρης στα αστυνομικά του διηγήματα, πρέπει να ‘μαι εξίσου φανατικός με τα λεξικά, σαν τον συμπαθητικό πρωταγωνιστή του . Ο κακόμοιρος επιθεωρητής Χαρίτος διέθετε μόνο ένα τόμο “Διαμαντάκος”, ενώ εγώ έχω στην απόλυτη διάθεση μου την αστείρευτη κρυστάλλια πηγή της ιντερνέτ -με χιλιάδες λεξικά- σε άλλες τόσες γλώσσες. Και ομολογώ ότι με έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο εκατοντάδες φορές γι’ αυτό αισθάνομαι υπόχρεος σ’ έλους αυτούς τους ιδιώτες, τους εκδότες, μπλογκέρους ή διδάσκοντες, που ξοδεύουν το πολύτιμο χρόνο τους για να κορέσουν την αμάθεια μου. Το μόνο που δεν με ευχαριστεί, κάθε άλλο μου προκαλεί μελαγχολία -κι ένα συναίσθημα αδικίας- είναι το πρίσμα από το οποίο- σχεδόν, όλοι οι λεξικοί επαΐοντες- αντιμετωπίζουν την άφιξη των μοντέρνων λέξεων στις σημερινές γλώσσες.
Σίγουρα όλοι γνωρίζουμε ότι το 70 ή 80% των αγγλικών λέξεων -καθ’ αυτούς- προέρχονται από “παλαιογερμανικές” γλώσσες, μιας και οι προπάτορες τους προερχόταν από τις “βάρβαρες” γερμανικές ορδές, Άγγλων, Γούτων και Σαξόνων που μετανάστευσαν από την παγωμένη χερσόνησο της Γιουτλάνδης στην αστέγνωτη Μεγάλη Βρετανία. Το ίδιο ισχύει για τα Ιταλικά ή τα Ισπανικά όπου η κυρία πηγή προέλευσης είναι τα Λατινικά, -λόγο της “λατινοποίησης” των εδαφών τους- κυρίως μετά τον 2ο αιώνα π.χ. Εκείνο όμως που εκνευρίζει είναι ότι κάθε μια από αυτές τις γλώσσες περικλείει από δέκα έως 15 χιλιάδες λέξεις ή λήμματα με ελληνική ρίζα, τα περισσότερα εκ των οποίων, προσπαθούν να αποδώσουν σε “ινδοευρωπαϊκές” ρίζες. Ένας αόριστος όρος που περικλείει εκατοντάδες διαλέκτους, εκατοντάδων αορίστων λαών που έζησαν σε ορισμένες -αλλά άγνωστες- στιγμές της ιστορίας, σε ακαθόριστες περιοχές μεταξύ Ινδίας και Ευρώπης! Και ακόμα ποιο πολύ εκνευρίζει, το “αλτρουιστικό” φαρισαϊκό γεγονός, ότι όχι μόνο τα λεξικά των “ινδοευρωπαίων” επιμένουν σ’ αυτό το σκόπιμο “λάθος”, αλλά και πολλές ελληνικές ιστοσελίδες με κύρια κι όμως “αθώα” μολυσματική πηγή την Βικιπαίδεια! Μάλιστα στο άρθρο της για τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες αναφέρει κατά λέξη ότι: “Επίσης στην ίδια γλωσσική οικογένεια (την ινδοευρωπαϊκή) ανήκουν πολυάριθμες άλλες μικρότερες εθνικές ή μειονοτικές γλώσσες όπως: H Αλβανική, η Αρμενική, η Ελληνική, η Ιταλική, η Κουρδική, η Λιθουανική, η Περσική (ή Φαρσί)…” Το τέλειο έγκλημα! Να θεωρείς τη μοναδική αυτόχθων ευρωπαϊκή φυλή μειονοτική ινδοευρωπαία, και την ανυπέρβλητη και μοναδική ελληνική γλώσσα εφάμιλλη της Κουρδικής ή της Λιθουανικής ή της Αλβανικής!
Σαν αυτόν λοιπόν τον Έλληνα που διαστρεβλώνει την ιστορία του -επικαλούμενος τους βαρβάρους-, στον Κώστα Καβάφη που πια δεν τους περιμένει, σ’ αυτούς που τα διαβάζουν και δεν πτοούνται, και σ’ όλους τους Ινδοευρωπαίους που σταυροφόρησαν και σταυροφορούν επανειλημμένα στα οικεία μας,… αφιερώνουμε σήμερα το καθημερινό μας Post it. Μιά σειρά – όλες!- αγγλικών και ισπανικών λέξεων -με ελληνικές ομηρικές ρίζες- που σχεδόν μόνες τους αποτελούν απλά κείμενα της καθομιλουμένης όπου ξεχωρίζουν λέξεις “ταμπού” όπως Mother, dollar, day, bar, Dios ή mermelada!
Μy brother, my father and my boss, are lords. My mother is my hero, my lovely idol./I transfer today to my mother money from my account in the bank./I taste water and after wine the night before, in the bar. I love the wine,…is logic. It´s a “glamorous” liquid. I can´t take more. It´s cost money! One dólar by liter, maximum/After this night I applicate one milligram of medicine in my eyes, double for the nerves and three for the stomach!/I´m not move if don´t give me a kiss!
¡Bravo!¡Menudo día, madre mía, un desastre! Adiós, se me mueve el corazón; menos mal, que puse anoche las flores, la mermelada y la mayonesa del restaurante en su espacio habitual. Simplemente Dios existe y mi paciencia resiste. ¿qué ilusión!
