Y el fragmento de viceversa…
Poetas hispanos al griego con dibujos de Marisé.
FLORBELA ESPANCA,
….
Αν έρχοσουν να με βρεις το δείλι
στα απόσταμα μιας μαγικής στιγμής
όταν σιγανοφτάνει η νύχτα ν’ αναγγείλει
πως με έβρηκε σε μπράτσα ηδονής. (…)
ΤΡΙΚΑΡΔΟΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΟΙΝΙΑΔΩΝ
– Θες να πεις ότι ήδη υπήρχε και πριν τον πόλεμο η ομάδα;
– Αμέ, απ’ το τριανταέξ! Αθλητική Ένωση Κατοχής. Έτσι ήταν το όνομα της ολόκληρο.
– Α, για μια στιγμή νόμισα πως είχε να κάνει με τη μικρά Ασία και την μεγάλη ΑΕΚ. Το δικέφαλο…
– Μπορεί. Ποιος ξέρει. Συνωνυμία ή όχι μεγάλη η χάρη της. Αν δεν υπήρχε η ΑΕΚ ποτέ δεν θα γινόταν ο Τρίκαρδος. Τότε τα σωματεία ήτανε εντελώς ερασιτεχνικά και μέχρι το εξήντα τόσο δεν μπήκε ούτε κι ο Τρίκαρδος σε πρωτάθλημα. Τα παιδιά ξενιτευόταν να παίξουνε λίγη μπάλα με ενδιαφέρον. Άλλοι στο Αιτωλικό, άλλοι στο Μεσολόγγι κι άλλοι πέρα απ’ τα σύνορα.
Ο Ποδηλατης, Κατα Βυρων , το Μισολογγι,
Κάποια φορά, μπορεί σε λίγο,
μετανοιωμένος πάλι, να γυρίσω,
ποιος το ξέρει;
…κάποια φορά, μπορεί σε λίγο,
ανέμυαλα καλπάζοντας
στις πλάτες των φλαμίνγκο.(…)
Ο Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ, Τουρισμός στη κόλαση ή μετανάστευση;
-Ε! Άκου κύριε. -Στριγγλίζει παραξενευμένος ο άνθρωπος μας, καθώς τον βασανίζουν. Εγώ ήρθα -πριν λίγο- για δυο βδομάδες και τα πέρασα τέλεια. Όσο ποτέ στη ζωή μου. Τι έγινε κι άλλαξε τόσο;
-Ααα, δυστυχισμένε! Τι νόμιζες. Άλλο τουρισμός κι άλλο μετανάστευση! (…)
Ο Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ, Υβρεολόγια και υβριστές,
Και υπάρχουν αρκετοί, που παίζουν τον δικαστή σε καθημερινή βάση με όλους αυτούς που διαφωνούν μαζί τους, αραδιάζοντας συρφετούς χυδαιολογίας, χωρίς συρμό, και με μόνη επιδίωξη να προκαλέσουν αναίτια, εκούσια πλήγματα, για ιδία απόλαυση. Αυτούς ναι, τους θεωρώ υβριστές!
Γιατί η διαφωνία δεν είναι ανόμημα. Αντίθετα η άλογη και αγοραία υβρεολογία εξ αιτίας της ίδιας διαφωνίας είναι η “κατασπάραξη” της κοινής γνώμης. (…)
Ο ποδηλάτης, Ασφάλεια ή Λευτεριά.
Όπως είπα κι άλλοτε δεν πιστεύω ότι δικαιώνει τον Δαρβίνο η θεωρία της εξέλιξης, αν η κατάληξη των μεν είναι να πέσουν θύματα της τρομοκρατικής φονταμενταλιστικής βίας, και οι δε διαμελισμένα κορμιά κάτω από τα ερείπια των όλμων και τη λάβα των χημικών όπλων.
Η ελευθερία, η λευτεριά μας, εκείνη που τραγούδησε ο “μιγάς” Georges Moustaki, είναι τόσο ακριβή που δεν ανταλλάσσεται, δεν πουλιέται, δεν απειλείται, και ποτέ μα ποτέ, δεν τρομοκρατείται!
MA LIBERTÉ,
Λευτεριά μου, που σε φύλαξa, μοναδικό στολίδι.
Λευτεριά μου, που μ’ έσπρωξες να σπάσω τα δεσμά… (…)
Ραψωδία XIII. Ο απρόσκλητος επισκέπτης, (“SASSENACH”). “LOS MITOS DE ASOTO”
Καθώς συνέχιζε το μονόλογο του ο Μέντωρ, είχε αρχίσει να συννεφιάζει και οι μεταλαμπές που εξέπεμπε το ακτινοβόλο πρίσμα άρχισαν να χορεύουν στον ορίζοντα ξελογιασμένες από την αποκαλυπτική μαγεία της στιγμής. Τα κύματα κάθε φορά ποιο ανταριασμένα άρχισαν να κλυδωνίζουν τη μικρή ταλαίπωρη γαΐτα που παλινδρομούσε κάτω απ’ τα πόδια μου.
– Νίκο νομίζω ότι έχω φοβερό πρόβλημα! Υποχώρησαν οι σάπιοι σκάροι, έχασα τα κουπιά και έχω μείνει ακυβέρνητος. Νικο…
Η αχνή, –πολυδιάστατη– σιλουέτα, του υπερούσιου εκείνου ομηρικού πυγμαλίωνα, απομακρύνονταν κάπου μακριά, στα θέμελα του ουρανού….
Ο Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ. “ΕΜΘ”, H εμπειρία μετά θάνατον
<<Αν η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου μετά από 5 χιλιάδες χρόνια σταδιακής ανάπτυξης χρησίμεψε για να φτάσουμε σήμερα εδώ που φτάσαμε, σαπουνίζοντας τα τζάμια των αυτοκίνητων στα φανάρια ή ψάχνοντας χαρτόνια στα σκουπίδια, τότε –σίγουρα- έχουμε δικαίωμα μιας δεύτερης ευκαιρίας>>.
Ραψωδία XV. Χαμόγελα από πηλό, “Τ’ ανάθεμα του Κρόνου”
Συγκαιρινά η άνοιξη μελαγχολούσε κάτω απ’ το παράπονο της θαμνόφυτης λοφοσειράς που τοίχιζε το μικρό συνοικισμό. Στη πλατεία, στις πλαγιές με τους πυρόλιθους και στις κοιλάδες αντανακλούσαν μακρινές οι φωνές των ξωμάχων. Συναγείροντας τις αισθήσεις, κλαψουρίζοντας ή πανηγυρίζοντας ποιος ξέρει τι! Οι εποχές δευτέρωναν και τρίτωναν. Αναμένονταν καινούργιοι καιροί ψυχοφθόροι, με στενοχώριες και μιζέριες, δεινά και δοκιμασίες. Και ύστερα -ξαφνικά- φαινόταν σαν κάτι να ‘χει ξεχαστεί σ’ αυτόν τον αιώνα.
Ο Π Ο Δ Η Λ Α Τ Η Σ, Ψαροαισθήματα και παρατσούκλια
Αναρωτιόμουν αν η χρήση των παρωνύμιων που συνήθως γίνεται με σκωπτικό χαρακτήρα είναι μειωτικό ή προσθετικό για μια κοινωνία. Αυτό που ο λαός ονομάζει παρατσούκλι και πολλές φορές υπερτερεί του πρωταρχικού τίτλου ατόμων ή τοπωνυμιών. Αν όμως αναλύσουμε σε βάθος ορισμένα από αυτά τα προσωνύμια θα δούμε ότι σχεδόν όλα έχουν μια λογική έννοια ή τουλάχιστον μια λογική επεξήγηση. (…)
